Fjórar milljónir manna ferðast um Torino flugvöllinn ár hvert en daginn sem ég flaug heim taldi ég 50 manns. Að öllu starfsfólki meðtöldu. Það er undarleg tilfinning að sakna vopnuðu hermannanna sem hafa verið órjúfanlegur hluti af alþjóðaflugi í kjölfar hryðjuverkanna sem skóku heiminn við upphaf þessarar aldar. En þeirra vopn virðast frekar vanmáttug gegn þeirri vá sem herjar á heiminn núna.
Tveimur vikum fyrr hafði ég lent í smáþorpinu Bra í Piedmont héraði í Norður-Ítalíu og var ætlunin að hefja þar mastersnám í matvælafræðum. Daginn sem ég lenti var flugvallastarfsfólk með andlitsgrímur að mæla fólk við komuna. Hitamælarnir teknir við af hríðskotabyssunum. Við vitum í dag að slíkt er vita gagnslaust þar sem fæstir smitberar sýna einkenni en það hæfði þó allavega því öryggisleikhúsi sem við höfum vanist á ferðalögum.
„Hitamælarnir teknir við af hríðskotabyssunum“
Fyrstu dagana varð ég ekki mikið var við marktækar breytingar á daglegu lífi fólks, …
Athugasemdir