Orkan sem stafar frá sviði Kúlunnar í Þjóðleikhúsinu, meðan á leiksýningunni Þitt eigið leikrit II – Tímaferðalag stendur yfir, er áþreifanleg. Hver einasti áhorfandi sogast inn í atburðarásina því fyrir framan hvern og einn þeirra er fjarstýring sem gerir þeim kleift að stjórna framvindunni ásamt öðrum áhorfendum. Meirihlutinn ræður því hvaða sena kemur næst, hvort þeir ferðist inn í framtíðina eða fortíðina, út í geim, inn í Villta vestrið eða aftur á forsögulega tíma. Svo oft fá áhorfendur að velja að það læddist að undirritaðri sá grunur að þetta gæti nú eiginlega ekki verið satt, þetta væri líklega allt of krefjandi fyrir leikarana að leggja allar þessar ólíku leiðir á minnið. Eru fjarstýringarnar ekki bara í þykjustunni? Aldeilis ekki, segir Ebba Katrín Finnsdóttir, sem fer með eitt af aðalhlutverkum sýningarinnar. Hún tekur hins vegar undir að hlutverkið sé mjög krefjandi. „Handritið er um 160 blaðsíður af texta, sem ætti að …