Ráðrík rödd ómar úr kallkerfinu, leggur línurnar fyrir maurana sem ganga í röðum í gegnum flugvöllinn. Hér eru allir á leið eitthvert annað, hér er aldrei áfangastaðurinn. Fastagestir mæla ferðalög í kílómetrum og klukkutímum.
Auglýsingaskilti á veggjunum varpa neonljósi í gegnum fótósjoppað hraun og mosabreiður, grænleit birtan litar fólk sem stendur í röð og bíður þess að komast á næsta stig tilveru sinnar.
Trillið í þúsund hjólum undir ferðatöskum myndar djúpu tónana í flóknu kórverki og margraddaður söngur bergmálar niður úr hvolfþakinu; „Einn latté, takk.“ „Ég vil ekki sofa í sama herbergi og hún.“ „Þetta er búið, ég kem ekki aftur heim.“ „Smitumst við af kórónavírus með því að anda að okkur öllu þessu endurnýtta súrefni?“
Merkingin týnist í krafti fjöldans.
Á flugvellinum gilda aðrar velsæmisreglur en annars staðar í samfélaginu, hér má gjarnan sofa á gólfinu og það er fullkomlega eðlilegt að drekka áfengi á morgnana, barirnir eru þéttsetnir allan sólarhringinn.
Hvað er annars málið með bari á flugvöllum? þeir eru aldrei eins og alvöru barir. Þótt þeir heiti Great Irish Pub og bjóði upp á Guinness á krana, eða Bavarian Alehouse, hvar lederhosen íklæddir barþjónar selja saltkringlur og ölkrúsir. Allt í plati.
Það er svolítið eins og geimverum hafi verið falið að skapa náttúrulegt umhverfi fyrir manneskjur í geimdýragarði, og þær hafi gert sitt besta til að skapa þverskurð af öllum heimsins börum; græn gólfteppi, dökkir tréstólar, músík sem móðgar ekki neinn (Coldplay er í uppáhaldi á öllum flugvallarbörum).
Í flughöfninni má finna bæði flatneskjulegan hversdag og töfrum slungna eftirvæntingu. Einhver ýtir á reset-takkann daglega, og nýr þáttur af flugvellinum byrjar, annað persónugallerí en sama handrit.
Athugasemdir