Hangandi í millilendingu um daginn á splunkunýjum frábærum Istanbúl-flugvelli tók ég eftir að næstu sextíu flug, sýnd á fjórum stórum skjáum, voru öll á sama klukkutímanum. Það lendir eða tekur á loft flugvél á vellinum á 30 sekúndna fresti; 400 þúsund lendingar og flugtök á síðasta ári, á fyrsta starfsári flugvallarins. Ég var bara peð, einn af 68 milljón farþegum sem komu eða fóru um Istanbúl-flugvöll 2019. Og ekki er hann stærstur, það eru tveir flugvellir sem voru með yfir eitt hundrað milljón farþega í fyrra: Atlanta og Peking.
Hálf milljón í loftinu
Þarna á flugvellinum, sem stefnir að því að geta tekið á móti 150 milljónum farþega eftir 15 ár, fékk ég nagandi flugviskubit. Ekki bara fyrir mig, eða fyrir hönd Grétu Thunberg, heldur líka allra þeirra 6 milljóna sem líkt og ég flugu þennan dag. Um hálf milljón manna eru í loftinu á þeirri stundu sem þú lest þessa setningu. Dag hvern, allan ársins hring.
Kolefnisfótspor flugsins er 2,4 % í heiminum í dag, og á bara eftir að stækka. Flugið á eftir að aukast umtalsvert á komandi árum, nema líklega í Þýskalandi og Svíþjóð, þar sem flug dróst saman um 4% á síðasta ári. Flugvélar, þessi risastóru faratæki, eiga ekki eins auðvelt með að rafvæðast eins og lestir eða bílaflotinn.
Kolefnisgrömm á kílómetra
En er flugið alslæmt? Nei, ekki ef maður ber það saman við aðra samgöngumáta. Einkabíllinn (bensín- eða dísilknúinn meðalbíll) er verstur með kolefnisspor upp á 171 g á hvern km, með einn farþega í bílnum. Strætó skilur eftir sig 104 g á km á mann en langflug er með minna, eða 102 g á km á farþega. Styttri flug, eins og héðan til London eða Köben, eru með mun meira spor, eða 133 g á hvern km.
Svo sporið ofan úr Breiðholti er kíló í strætó, tæp tvö með einkabílnum. En til Köben heil 251 kíló.
Ef hver og einn flugfarþegi þyrfti að bera kolefnisfótsporið sitt inn á flugstöð til innritunar færum við aðeins að hugsa. Jafnvel hugsa eins og Gréta, áður en það verður allt, allt of seint.
Við erum nefnilega ekkert ógurlega heimsk. Bara pínu.
Athugasemdir