Fyrstu viðbrögð Mountaineers of Iceland við atburðum sem hefðu getað endað með skelfingu voru að segja blaðamanni að grjóthalda kjafti.
Það var auðvitað algjört smáatriði í allri þeirri atburðarás sem átti sér stað fyrir fáeinum dægrum út af vélsleðaferð Mountaineers upp á Langjökul.
Úr handbók Samherja?
Ég staldra samt við þennan atburð – þegar starfsmaður Mountaineers sagði blaðamanninum að grjóthalda kjafti – vegna þess að þetta er svo sorglega dæmigert fyrir það ábyrgðarleysi sem því miður tíðkast alltof oft og alltof víða á Íslandi.
Ekkert er mér að kenna, ég ber ekki ábyrgð á neinu og ef misjafnt kemur á daginn, þá er best að kenna fjölmiðlum um.
Þetta var nánast beint upp úr handbók Samherja, virtist mér.
Tala nú ekki um þegar Mountaineers lýstu því svo yfir að þeir myndu nú rannsaka atburðinn sjálfir, innanhúss, það vantaði bara að þeir nefndu til norska lögfræðistofu.
Síðla dags á miðvikudag höfðu Mountaineers svo áttað sig á því að það var kannski ekki alveg að virka að segja blaðamönnum að grjóthalda kjafti.
Þá birtist annar talsmaður í viðtali og viðurkenndi mistök. Þó það nú væri – það hefði náttúrlega verið eitthvað skrýtið ef hann hefði ekki fallist á að mistök hefðu verið gerð.
Aldrei viðurkenna mistök fyrirvaralaust
Spurningin var af hverju. Fréttamaður spurði hvort fólkið hefði ekki verið sent á jökulinn af því það hafi verið peningaspurning fyrir Mountaineers.
Altso að ekki þyrfti að endurgreiða.
Og þá sagði talsmaður:
„Nei, alls ekki. Þarna vorum við bara með lítið brot af því sem við erum með daglega. Þetta snerist ekki um peninga, þetta snerist meira um að klára þessa ferð fyrir þetta fólk sem við töldum að væri vel mögulegt.“
Þarna birtist annað einkenni á Íslendingum sem gera mistök. Ef menn neyðast til að viðurkenna mistök, þá skulu mistökin samt ekki viðurkennd alveg og fyrirvaralaust.
Fyrst byrjar maðurinn á að segja: „Nei, alls ekki.“ Honum finnst sem sé fráleitt að fólki detti í hug að fyrirtækið hafi verið með hugann við að þurfa að endurgreiða. Ókei, en hver er þá skýringin?
„Þarna vorum við bara með lítið brot af því sem við erum með daglega.“
„Chaff“
Í fyrsta lagi er skrýtið að maðurinn kalli viðskiptavini sína „það“ en látum svo vera. Allir geta komið klaufalega fyrir sig orði. Verra er að þetta kemur málinu nákvæmlega ekkert við. Það breytir nákvæmlega engu um alvarleika málsins að það hafi „bara“ verið einn hópur sem lenti í þessu. Þessi setning var svona eins og „chaff“ hismi úr málmi sem sprengjuflugvélar í síðari heimsstyrjöld hentu út í loftið til að rugla ratsjá óvinanna.
Draga athyglina, þó ekki sé nema aðeins, frá aðalatriðinu áður en takast verður á við það.
Og það var svona:
„Þetta snerist ekki um peninga, þetta snerist meira um að klára þessa ferð fyrir þetta fólk sem við töldum að væri vel mögulegt.“
Veðurspár virtar að vettugi
Ef þetta snerist ekki um peninga fyrirtækisins, snerist það þá aðeins um að svipta ferðalangana ekki þeirri skemmtilegu lífsreynslu sem þeir sóttust eftir? Var það sem sagt af einskærri fórnfýsi og göfugmennsku sem forráðamenn Mountaineers virtu að vettugi rosalegar veðurspár og fullyrðingar veðurfræðinga um að „ekkert ferðaveður“ yrði á hálendinu?
Og var það líka þess vegna sem fararstjórar Mountaineers sögðu fólkinu ekki frá veðurspánum, og gáfu því þannig kost á að ákveða sjálft hvort það vildi fara í ferðina eða ekki?
Nei, ég er smeykur um að skýringar seinni talsmanns Mountaineers hafi svo sem ekki verið öllu merkilegri en að segja bara blaðamanninum að grjóthalda kjafti.
Skýring hans um að peningar hafi engu máli skipt er augljóslega röng.
Og með því sagði hann í reynd öllum áhorfendum að grjóthalda kjafti.
Athugasemdir