Óneitanlega nokkuð sérkennileg vináttan í Samherjamálinu, virðist manni.
Nú er okkur ætlað að hrífast mjög yfir því hve Kristján Þór Júlíusson sé tryggur vinur því þegar hann komst að því að Þorsteinn Már Baldvinsson vinur hans og samherji til margra ára sætti ásökunum um mjög gróf lögbrot, þá hringdi hann í vin sinn - bara til að gæta að því hvernig honum liði.
Hrífandi?
Ég veit nefnilega ekki.
Ef ég væri sjávarútvegsráðherra og hefði komist að því að sannfærandi líkur bentu til að vinur minn hefði í mínu skjóli sem ráðherra sjávarútvegsmála stundað massíf og markviss lögbrot, þá hefði ég máske orðið svolítið reiður út í þennan vin minn.
Ég hefði að minnsta kosti ekki farið sjálfkrafa að vorkenna honum.
Tala nú ekki ef ég frétti að vinur minn hefði flaggað mér sérstaklega sem „sínum manni í ríkisstjórninni“ þegar hann þurfti að sýna viðskiptafélögum sínum fram á hve mikilsháttar tappi hann væri.
Þá hefði ég líka orðið svolítið reiður.
Nú má vera að það sé bara til vitnis um hve Kristján Þór er miklu betri maður en ég að hann skuli ekki hafa orðið neitt reiður, heldur bara hringt strax til að vita hvort vini hans liði ekki illa út af þessum ásökunum.
Og vissulega hafa þessar ásakanir ekki ennþá verið fullsannaðar fyrir dómi.
En samt. Ásakanirnar snúast jú um að svindla og svíkja og snúa á almenning og líka að notfæra sér vináttuna og það pólitíska traust sem Samherji hefur notið.
En hugur Kristjáns Þórs er ekki hjá almenningi, vinnuveitendum sínum, heldur bara vini sínum og hann hringir til að gá hvort honum líði illa.
Af því hann sé sakaður um að hafa misnotað traust þjóðar sinnar og vinar síns.
Nánast eins og hann sé að gá hvort vinurinn sé á bömmer yfir því að upp um hann hafi komist.
Athugasemdir