Íslenskar konur voru þvingaðar í skoðun hjá kvensjúkdómalæknum til að ganga mætti úr skugga um að meyjarhaft þeirra væri (ó)rofið. Aðgerðirnar voru síðan notaðar gegn þeim í rétti og þær dæmdar til hælisvistar fyrir kynhegðun sína sem þótti „óábyrg og stefna íslenskri menningararfleið í hættu“.

Þetta, ásamt fjölmörgum dæmum, kemur fram í lögregluskjölum sem hafa verið opin almenningi, með takmörkunum, frá árinu 2012 um „ástandið“. 

Rogast ennþá með skömmina

Þrátt fyrir að ljósi hafi verið varpað á mýmörg dæmi um ómannúð og hörku lögreglu í garð „ástandskvenna“ undir yfirskyni Ungmennadómstóls, hefur engin þeirra kvenna sem í hlut á, fengið bætur frá ríkinu, afsökunarbeiðni né endurupptöku mála sinna. 

Hafdís Erla Hafsteinsdóttir, meistaranemi í kvenna -og kynjasögu við háskólann í Vín, hefur undanfarið rannsakað gögn sem tengjast „ástandinu“. Aðspurð segir hún ljótustu dæmin snúa að frásögnum „ástandskvenna“ af kynferðisofbeldi sem þær hafi orðið fyrir af hendi hermanna og íslenskra manna. 

„En lögreglan skýtur skollaeyrum við frásögnum þeirra og dæmir stúlkurnar til hælis- eða sveitavistar fyrir glæpi sem framdir voru gegn þeim,“ segir Hafdís Erla og bætir við að þar sem um gróf brot gegn persónufrelsi og kynfrelsi þessara kvenna er að ræða, sem og hreinan og kláran níðingshátt,