Brandur var búinn að sætta sig við að hann væri að deyja. Síðustu ár hafði hann, af óútskýrðum ástæðum, smám saman misst mátt í öllum líkamanum og þegar hann fann að andlitið var nú einnig byrjað að dofna, sættist hann við dauðann. „Ég upplifði ákveðinn frið,“ segir hann. „Það hljómar kannski grimmt, en tilhugsunin venst. Ástandið mitt var á hraðri niðurleið, það vissi enginn hvað var í gangi og ég var í alls konar misheppnuðum tilraunameðferðum. Ég sá að þetta gat aðeins endað með dauða mínum og var búinn að sætta mig við það.“

Lífið hafði hins vegar önnur áform fyrir Brand. Hann átti enn eftir að halda myndlistarsýningar, fara í svifflug, stofna frumkvöðlamiðstöð og vekja athygli á aðgengismálum á Íslandi. Lífið var rétt að byrja. 

Fékk náttúruáhugann í vöggugjöf

Við hittumst á skrifstofu Brands í Sjálfsbjararhúsinu í Hátúninu og byrjum á því að tala um æskuna, sem var heldur óhefðbundin í tilfelli Brands. Móðir hans, Bryndís Brandsdóttir jarðeðlisfræðingur, var einstæð móðir og á miklu flakki, bæði innanlands og utan, vegna náms og vinnu. „Það má eiginlega segja að ég hafi alist upp í farþegasætinu hjá mömmu á meðan hún rúntaði