Íslendingar losa þrefalt meira af gróðurhúsalofttegundum heldur en meðal jarðarbúinn. Þá er losun gróðurhúsalofttegunda á hvern íbúa hér á landi tvöfalt meiri en á hvern íbúa í Evrópu. Losunin hefur aukist um 26 prósent á síðustu 25 árum og allt útlit er fyrir að hún muni aukast um tugi ef ekki hundruð prósent á næstu árum og áratugum. Fá eða engin dæmi eru um slíka aukningu í öðrum þróuðum ríkjum. Að öllu óbreyttu mun Ísland ekki ná markmiðum sínum innan Kyoto-bókunarinnar fyrir árið 2020 né standa við skuldbindingar sínar gagnvart Parísarsamningnum til ársins 2030. Langmest af aukningu losunar fram til þessa og í fyrirliggjandi spám er frá stóriðju, eða um 45 prósent af heildarlosun Íslands. 

Á sama tíma er stefnt á enn frekari uppbyggingu kísilvera í Helguvík sem og á Grundartanga auk þess sem hugmyndir eru uppi á borðinu um stækkanir álvera. Ekki nóg með það heldur eru íslensk stjórnvöld ennþá að gera sér vonir um að jarðgas og olía finnist á Drekasvæðinu í nánustu framtíð. Ljóst er að með slíkum fundi myndi Ísland leggja enn meira af mörkum til hlýnunar lofthjúpsins, hvort sem það væri með beinum eða óbeinum hætti. Svæðið í kringum norðurheimskautið hlýnar nú þegar tvöfalt hraðar en aðrir heimshlutar vegna loftslagsbreytinga og vetrarísar á svæðinu hafa rýrnað um álíka landsvæði og Frakkland og Þýskaland til samans.

Líkt og rakið verður hér á eftir þá birtast þessar róttæku og afturkræfu breytingar á náttúru okkar og umhverfi helst sem ný tækifæri í augum margra þeirra sem ræða þessi mál á vettvangi íslensks stjórnmála- og viðskiptalífs. Hröð bráðnun íss á norðurslóðum mun þýða aukið aðgengi fyrirtækja að verðmætum auðlindum norðurslóða og vilja ýmsir áhrifamenn að Ísland verði eins konar þjónustumiðstöð fyrir olíu- og gasvinnslu svæðisins. Þá sjá margir fyrir sér að hér geti risið stórskipahöfn sem sinna mun flutningum á milli Asíu og Evrópu þegar nýjar skipaleiðir opnast yfir Norður-Íshaf. Þjóðin sem er með buxurnar á hælunum í umhverfismálunum er löngu farin að hita upp fyrir gullæðið á norðurslóðum.