Er það ekki huggun harmi gegn að þú veist að öll fyrirmenni þessa heims, þeir sem hafa ráðskast með þig, neytt þig til að borga skatt, neytt þig beint og óbeint til að veita allslags óþjóðalýð liðsinni, beint og óbeint sýnt þér fram á að líf þitt sé vart ómaksins vert, reynt að þröngva upp á þig frábrugðnum hugmyndum, menningarlega séð og jafnvel neytt þig til að kyngja þeim með mysu skuli að lokum drepast alveg eins og þú og sennilega ekki lenda með þér í helvíti?

Í þessu samhengi má horfa til meistara Goethe:

Nach kurzem Lärm legt Fama sich zur Ruh, / Vergessen wird der Held so wie der Lotterbube, / Der größte König schließt die Augen zu / und jeder Hund bepißt gleich seine Grube