Fjöldamorð eru að verða þjóðaríþrótt Bandaríkjamanna. Þau eru innanhússíþrótt — og það sem merkilegra er: Í og með er þau hópíþrótt fremur en hrein einstaklingsíþrótt. Raunar var forveri íþróttarinnar á 20. öld, að skjóta bandaríska forseta, næsta keimlík en þó hafa þær hugmyndalegu breytingar orðið í vitundarlífi þjóðarinnar að forverinn gat ekki verið annað en einstaklingsíþrótt: Einn á móti einum. Hver veit nema hvort tveggja komi til, aukin og næmari siðferðisvitund Bandaríkjamanna sem og aukin félagsvitund, tilfinning fyrir hópnum í heild sinni. Jafnvel umhverfisvitund.

Reglurnar eru einfaldar: Maður gengur inn í menntaskóla eða stórverslun og skýtur eins marga og maður getur. Hópurinn reynir að komast undan. Sá vinnur sem verður frægastur í fjölmiðlum.

Íþróttin var nú síðast stunduð af kappi í Texas um helgina. Þar fór ungur og efnilegur íþróttamaður, Patrick Crusius að nafni. Á sama sólarhring var haldið annað mót í íþróttinni, án atrennu, í Dayton í Ohio.

***

En af  hverju fær þessi íþrótt svona blendnar viðtökur? Jafnvel Donald Trump gerir lítið úr henni í opinberu ávarpi á Twitter. Er svo víst að hún sé með öllu slæm? Er til nokkuð í henni veröld sem hefur bara neikvæðar hliðar og engar jákvæðar? 

(Það er jafnvel talað um fórnarlömb í þessu samhengi. Þarf endilega að fórnarlambavæða allt?)

Af íþróttinni hljótast ótal afleidd störf, hún á það sameiginlegt með skapandi greinum. Þúsundir blaðamanna um allan heim skrifa fréttir um viðburðina, milljónir lesenda tjá sig um þá á félagsmiðla. Í hvert sinn vekur íþróttin mikla athygli, rétt eins og sambærilegir leikar í Róm forðum. Úr verða frjóar og skemmtilegar umræður um pólitíska merkingu þess að labba sér inn í menntaskóla og skjóta fullt af fólki. Hví forsmá svo margir íþrótt sem er í senn einstaklingsframtak og félagslegt framtak?  

Setjum jákvæðu hliðarnar upp í einfalda skýringarmynd. Skýringarmyndir geta eins og allir vita hjálpað manni að sjá hlutina í skýru og hlutlægu ljósi, þess vegna heita þær skýringarmyndir, og svo eru þær vísindalegar. Kíkjum betur á þetta.

Meðal-Bandaríkjamaður, CO2 útblástur á ári:

26,6

Svo er aftur hin hliðin, afleiðingarnar á kolefnisfótspor einstaklings sem hefur tekið þátt í þjóðaríþrótt Bandaríkjamanna.

Meðal-Bandaríkjamaður, CO2 útblástur á ári eftir að hafa fallið í fjöldamorði:

 0,0

Glöggir lesendur veita því athygli að síðari talan er miklu lægri en sú fyrri. Enn gleggri lesendur taka eftir því að talan er árleg. Það merkir að t.d. í Texas, þar sem aldur fallinna var frá áttatíu og tveimur árum niður í tvö ár: Að sönnu er kolefnisjöfnun eldri einstaklingsins ekki jafn mikil og þess yngri — en þegar um svo unga einstaklinga er að ræða verður sparnaður á vistspori óneitanlega umtalsverður.

Einnig er á það að líta að kolefnisfótspor þess sem byssunni beitir er í gríðarlegum mínus.

Berum þetta nú saman við hryðjuverk öfgamúslima í Evrópu. Tala fallinna þar er miklu minni en í þjóðaríþrótt Bandaríkjamanna. Þar af leiðir að minnkun kolefnisfótspors er hverfandi. Hvers vegna ætli það sé? spyr kannski einhver. Jú, það er einfaldlega vegna þess að öfgamúslimar vilja okkur Evrópubúum ekkert vel. Nær er að halda að þeir ali með sér stækt hatur sem stafi af trúarbrögðum þeirra og vilji ekkert fyrir okkur gera. Af hverju er aldrei talað um þetta í fjölmiðlum? Ég bara spyr. Á hinn bóginn er athyglisvert að flest hryðjuverk öfgamúslima eiga sér stað á heimaslóðum þeirra þar sem kolefnisfótspor hvers einstaklings er miklu minna en í vestrænum löndum. Þeir hugsa ekki um neitt nema sjálfa sig. Það er eins og hreint hatur á öllum heiminum drífi áfram gjörðir þeirra. Allur sannur íþróttaandi er fjarri. 

Vondandi hefur þessi samanburður orðið einhverjum til gagns og fróðleiks og vonandi leiðir hann til þess að fólk hiki við að ala á fordómum í stað þess að skoða bæði jákvæðar og neikvæðar hliðar og rýna í vísindaleg gögn. 

Því það er tilgangurinn. Svona er ég nú góður.