Þegar embætti sérstaks saksóknara var stofnað eftir Hrun sem viðbrögð við réttlátri reiði almennings þá var Björn Bjarnason dómsmálaráðherra spurður af fjölmiðlum hvort þessar 50 milljónir sem embættinu var úthlutað væri ekki of lítið miðað við það sem blasti við öllum. Svar Björns Bjarnasonar var eitthvað á þá leið að sérstakur saksóknari þyrfti þá að biðja hann um meiri pening ef honum skyldi vanta.

Flestir lásu skilaboðin sem fólust í þessu sem að embættið væri eingöngu stofnað til að friða fólk en ekki endilega til að rannsaka þá skipulögðu og fjölmörgu glæpi sem framdir höfðu verið. Það átti líka eftir að koma á daginn að sú tilfinning var rétt þegar sérstakur saksóknari neyddist til að fara í fjölmiðla til að segja frá því að hann fengi lítil sem engin gögn vegna rannsókna.

Þetta hefur rifjast upp í kjölfar yfirlýsingar ríkisstjórnarinnar um aðgerðir vegna Samherjaskjalanna þar sem eitt af atriðunum var að það ætti nú að huga að því að henda einhverju summu við tækifæri í rannsóknaembættin, skömmu eftir að búið var að fella tillögu um aukið fé til héraðssaksóknara á þingi og kalla það sýndarmennsku af hálfu málpípu raunverulegra sjónarmiða ríkisstjórnarinnar.

Margt fleira fær mann til að finnast mörg viðbrögðin við Samherjamálinu vera keimlík þeim sem áttu sér stað í kjölfar Hrunsins frá ríkisstjórninni þá, áhangendum frjálshyggjunnar, samviskulausum kommisörum hins „frjálsa markaðar“ og fjölmiðlafólki sem bugtaði sig fyrir þeim.

Það er byrst sig og sagt að við eigum ekki að vera reið heldur bara vera róleg og bíða eftir því að rannsóknaaðilar rannsaki þetta næstu árin. Þar til eigum við ekkert að vera skipta okkur af þessu því þetta eru bara lögfræðileg mál sem við skiljum kannski ekki.

Það er æst sig þegar talað er um spillingu á Íslandi og sagt að ekkert slíkt sé í gangi hér heldur sé þetta einfaldlega vondu útlendingunum að kenna sem saklausir og bláeygðir viðskiptamenn hafi neyðst til að múta og í framhaldi búa til flóknara skattaundanskotakeðjur og feluleiki með peninga sem fengnir voru með því að ræna heila þjóð.

Smá aukahugleiðing, hvað ætli Sjálfstæðisflokkurinn og viðskiptalífið geri þegar liðið þar eru orðnir uppiskroppa með útlendinga til að skella sökina á fyrir alla þá spillingu, sviksemi, skipulögðu glæpastarfsemi, arðrán og fleira sem þessir aðilar ástunda? Verður ljósmæðrunum sem Bjarni Ben hatar kennt þá um?

Við eigum líka að sætta okkur við það að ráðherrar nátengdir málunum eigi að halda bara áfram og standa í forsvari fyrir aðgerðum gegn sínum viðskiptafélögum og vinum til fjölda ára því þeim sé enn treystandi til verka.

Við eigum líka að sætta okkur við það að þingmenn, ráðherrar og stjórnmálaflokkar sem hafa þegið umtalsverðar mútugreiðslur í gegnum prófkjör, kosningasjóði og aðra „styrki“ eigi að halda utan um alla þræði aðgerða sem klappaðar eru upp sem lofsamlegar gjörðir af samtökum þeirra aðila sem hafa greitt þeim mútur.

Við eigum líka að vera ekki að tala Ísland niður heldur reyna að tala jákvætt um hlutina og örugglega bráðlega verður sagt að við eigum að hætta að leita að sökudólgum heldur horfa fram á veginn og sameinast en ekki sundra með niðurrifstali um íslenskt viðskiptalíf, íslenskt stjórnmálakerfi, íslenskt samfélag og Samherja hverskonar sem drottna yfir þessu öllu eins og þá.

Eða með öðrum orðum, við eigum að breiða yfir allt saman Ceausescu-leg leiktjöld til að hylja hið raunverulega sem er í gangi hér á landi.

Þetta og fleira til er eins og klippt upp úr Hrun-handbók þeirra sem vildu viðhalda óbreyttu kerfi, vildu ekki að hinir seku þyrftu að taka ábyrgð og vildu alls ekki sleppa valdataumnum.

Manni finnst því viðbrögðin nú í ljósi Hrunsins, Panamaskjala og barnaperramála Sjálfstæðisflokksins vera einhvernveginn fyrirsjáanleg viðbragðsáætlun sem gengur út á eitt.

Það þarf að viðhalda völdum sama hvað og helst með því að gera raunverulega sem minnst.

Það er nefnilega enginn vilji til að gera það sem raunverulega þarf.

Það þarf kerfisbreytingar margskonar s.s. á kvótakerfi í átt til sanngirni, gjaldtöku veiðigjalda sem er búið að útfæra þannig að kvótagreifarnir leggja vart nokkuð til samfélagsins og sérstaklega þegar horft er til víðtækra skattsvika þeirra og það þarf alvöru auðlindaákvæði í stjórnarskrá sem finnst í  upptöku nýrrar stjórnarskrár sem mútuþægir og spilltir stjórnmálaflokkar hafa svikið okkur um í kjölfar þjóðaratkvæðagreiðslunnar 2012.

Það þarf líka að efla eftirlitsstofnanir og setja viðskiptalífinu almennilegar skorður í stað þess að leyfa þeim hungruðu Fenrisúlfum að éta allt upp sem ætti að fara inn í samfélagið s.s. lög um hringamyndun, eignarhald í óskyldum rekstri og margt, margt fleira sem hefur aldrei verið tekið á enda veikir það drottnunarvaldið sem kvótagreifarnir og auðstéttin hefur yfir öllu samfélaginu

Það þarf líka að taka fyrir að kvótagreifar sem og aðrir lögaðilar geti greitt stjórnmálaflokkum og stjórnmálamönnum mútur í gegnum prófkjör, kosningasjóði og styrki hverskonar. Það þarf líka að koma í veg fyrir það að þessir aðilar geti verið að skipta sér að stjórnmálum hvort sem það er hér á landi eða í Namibíu.

Það þarf líka að gera fjölmargt fleira sem þarf og átti að gera í kjölfar skýrslu RNA um bankahrunið en fyrst og fremst þarf að sýna að það sé raunverulegur vilji til að taka á málum en ekki með einhverskonar yfirborðsmennskuyfirlýsingum og vandlætingu gagnvart þeim sem blöskrar óréttlætið og óheiðarleikinnn sem kemur fram enn eina ferðina upp á yfirborðið.

Slíkt er erfitt að sjá að komi fram meðan besti vinur Samherja er í ríkisstjórn að stýra því hvernig taka eigi á málum og stjórnarandstæðingar séu sussaðir og skammaðir fyrir að benda á nýju föt keisarans sem ofinn eru úr ósýnilegum spillingarþræði sem liggur þvers og kruss í gegnum vanheilagt hjónaband viðskiptalífs og stjórnmála líkt og fyrir Hrun.

Namibía hefur allavega sýnt það að þar eru þessir hlutir teknir alvarlega.

Staðan í þeim leik er nefnilega sem stendur Namibía 5 – Ísland 0 þegar kemur að því að grípa til aðgerða. Einnig virðist Noregur vera líka taka þetta mál mun alvarlegra heldur en íslenskt valdakerfi miðað við fregnir þaðan.

En hér er einfaldlega varfærnisleg kurteisi og þögn hjúanna sem óttast að styggja græðgisfulla húsbóndann sem drottnar yfir brauðmolunum sem stundum falla fram af borðinu.

Samherjar hverskonar þurfa sinn græðgisfulla matarfrið.