Hatari er hljómsveit sem er að taka þátt í Eurovision.
Lagið er gott og dúndrandi, kveikir eld í æðunum og textinn kaldhamraður og sterkur. Viðkvæmnislegar raddirnar (báðar) hljóma svo hárréttar og sjóið er fantafínt eins og groddar séu að búast að öli og dansi eftir að vinnu lýkur í smiðju Hefaístosar á föstudagseftirmiðdegi.
Helvíti gott, sem sagt. Og það má m.a.s. auðveldlega fyrirgefa Hatara þessa ljótu BDSM-búninga!
En þótt Hatari sé hljómsveit að taka þátt í Eurovision og það sé mikilvægt að gleyma því ekki, þá hefur Hatara-flokkurinn reynst hafa margt og mikið annað fram að færa.
Burtséð frá kapítalismanum, sem er jú opinbert skotmark Hatara, þá hafa þeir Klemens og Matthías og félagar allt frá byrjun gefið skýrt til kynna að Hatari sé rækilega andsnúinn framferði gestgjafanna í Ísrael á Gazasvæðinu og Vesturbakkanum.
Það hefur alls ekkert farið milli mála. Það kemur skýrt fram í öllum viðtölum við þá, þótt þeir haldi sig rétt innan reglna Eurovision um að tjá sig ekki um pólitík.
Dansi á línunni, skulum við segja.
Sumum finnst greinilega að þeir eigi að stíga yfir línuna. Hrópa gagnrýni sína út í eterinn á keppniskvöldinu, veifa palestínskum fánum, jafnvel segja sig úr keppni í mótmælaskyni.
Og menn segja sem svo að þeir Matthías og Klemens hafi þegar sagt nánast berum orðum að þeir muni gera eitthvað slíkt, svo þeim sé eins gott að standa við það.
Og þess verður vart að fólk setji fram kröfur til Hatara jafnvel með nokkrum þjósti.
Ég veit ekki hvort þeir lofuðu okkur einhvern tíma svo opinskáum mótmælum. Ég er ekki viss um það.
En hitt veit ég að sama hvað Hatari gerir eða gerir ekki í kvöld, þá hefur hljómsveitin sigrað.
Enginn keppandi í Ísrael hefur borið við að mótmæla framferði Ísraela gegn Palestínumönnum.
Nema Hatari, sem hefur gert það á hverjum einasta degi.
Á sinn hátt, á sinn eigin hátt, enda er þetta sjóið þeirra.
Og þeir skulu og verða að fá að ráða ferðinni.
Hvernig þeir fara að hlutunum er þeirra mál.
Hingað til hefur barnslegur hátíðleikinn virkað.
Kannski hafa þeir einhver frekari mótmæli á prjónunum í kvöld. Gott hjá þeim þá, en ég veit ekki hvort það muni virka öllu betur en það sem Hatarar hafa gert hingað til - með því einu að gera öllum afstöðu sína ljósa.
Því hvað mundi gerast?
Sjónvarpsmennirnir verða alveg áreiðanlega viðbúnir og eldsnöggir að stilla yfir á Tomma & Jenna.
Og nokkrir Ísraelsmenn verða voðalega ergilegir. Þeir eru reyndar voðalega ergilegir fyrir.
Umfram allt:
Þessi heimur er uppfullur af mótsögnum og tvískinnungi og hið kærleiksríka BDSM-sjó Hatara er satt að segja meiri og betri vitnisburður um þá tvíræðni en nokkuð það sem nokkurn tíma hefur verið boðið upp á í Eurovision, treysti ég mér til segja.
Heimurinn er jú þannig að Benjamín Netanjahú og Malala Júsafí hafa nánast alveg sama DNA. Og blessuð sólin elskar allt er kjarnorkusprengja.
Hvergi eru mótsagnirnar meira himinhrópandi en á svæði eins og Ísrael.
Ég var í Ísrael fyrir réttu ári síðan. Daginn áður en ég lenti voru 40 manns skotnir á Gaza. Yfir baðströndinni í Tel Aviv sá ég Apache bardagaþyrlur á leiðinni suður til Gaza. Ég fór til Hebron og horfði upp á hamslausa frekju hinna ísraelsku landræningja. Ég keypti mér armband með palestínska fánanum og fannst ég vera að mótmæla. Svo fór ég í slóð Jesú-ferðamanna að Genesaretvatni og fór í kláf með öllum hinum túristunum upp í Mazada-virkið.
Og á veitingahúsi suðrí Jaffa gáfu arabísku þjónarnir þungvopnuðum ísraelskum hermönnum high-five þegar þeir kvöddu eftir að hafa úðað í sig sjaksjúka.
Og sumir þungvopnuðu ísraelsku hermennirnir með hlaðnar byssurnar voru stelpur sem ég sver að litu ekki út fyrir að vera meiren 15 ára.
High-five?
Í slíkum heimi virkar lag Hatara. Í slíkum heimi skiljum við þetta lag.
Takk fyrir mig, Hatari.
Athugasemdir