Fátt höfðar jafn mikið til skyldurækni minnar og veðurbarnir útlendingar, skjálfandi úti í vegarkanti með þungar töskur á bakinu og þumalputtana upp í loftið. Það er virkilega aðdáunarvert að kjósa sér fúslega ferðamáta þar sem þú treystir eingöngu á góðmennsku annarra til þess að komast leiðar þinnar. Í aðdáun minni finn ég mig knúna til að hleypa þessum auðmjúku gestum okkar inn í bílinn og, að sjálfsögðu, spyrja hvernig þeim líkar Ísland. Það er nefnilega ekki bara góðvildin sem knýr mig áfram, heldur einnig forvitnin um hvernig framandi aðkomufólk sér land mitt og þjóð. Ég vil spegla mig í augum þeirra.
Í fyrrasumar bjargaði ég ungu ítölsku pari úr hellidembu og sunnanroki á norðanverðu Snæfellsnesi. Við byrjuðum á léttu hjali. Ég komst að því að þau væru frá Mílanó. Hann skopmyndateiknari, hún kvikmyndatökukona. Eftir því sem við nálguðumst Hvalfjarðargöngin urðu samræðurnar alvörugefnari. Við töluðum um kaþólsku kirkjuna, réttindi samkynhneigðra, úrelta eiturlyfjalöggjöf og lekamálið. Vorum sammála um að kaþólska kirkjan ætti að taka afgerandi afstöðu í málefnum flóttamanna á Ítalíu og að fíkn væri sjúkdómur en ekki glæpur. Ítölsk stjórnvöld ættu að leyfa hjónabönd samkynhneigðra og að jafnvel á Íslandi væri spilling.
Síðan kom spurningin sem sló mig út af laginu.
- Er það satt að á Íslandi er sérstök nefnd sem ákveður hvaða nöfn Íslendingar mega bera? Nefnd sem sendir reglulega út fréttatilkynningar til fjölmiðla um hvaða nöfn séu nú leyfileg?
- Já, svaraði ég hikandi, og þau veltust um úr hlátri. Sáu augljóslega fyrir sér eitthvert fimmtándu aldar hirðfífl, standandi á miðju torgi, með tilkynningu frá kónginum, gasprandi yfir mannfjöldann að nú væri hans hátign þóknanlegt að þegnar sínir nefni börn sín Kalmara, Kling og Ugluspegil.
- Hvernig er þetta þá í ykkar landi? spurði ég, örlítið móðguð yfir öfgakenndum viðbrögðum þeirra.
- Börn mega augljóslega ekki heita zzzzz eða 666. Það eina sem foreldrar þurfa að sýna fram á, ef nafnið er óvenjulegt, að þetta nafn hafi einhvern tíma, einhvers staðar í heiminum verið notað.
- Ó, var það eina sem ég gat sagt og sprakk sjálf úr hlátri.
Ég hafði speglað mig í augum aðkomufólksins, og það sem ég sá var pínu fyndið.
Athugasemdir