Guðni Thorlacius Jóhannesson tekur við sem forseti Íslands í dag.
Eiginlega ætlaði ég að skrifa hér langan pistil um tilgang forsetaembættisins og hvernig Guðni félli að hugmyndum mínum um þann tilgang.
En það er óþarfi á þessum degi. Það er nóg að segja að Guðni hefur alla burði til að verða skínandi góður forseti.
Hann hefur bæði vit og þekkingu til að valda hinu stjórnskipunarlega hlutverki, þótt það sé að sumu leyti óljóst samkvæmt núgildandi stjórnarskrá. Hvað forseti gerir annað ræðst að mestu bara á þeim einstaklingi sem gegnir starfinu á hverjum tíma, vonandi í sem blíðustu samspili við þjóðina.
Og Guðni býr áreiðanlega að öllu í senn: víðsýni, velvild og hlýju til að sinna þessu áhrifavaldi forsetans af kostgæfni og móta sitt eigið forsetaembætti, ef svo má segja.
Síðast en ekki síst hefur hann til að bera auðmýkt og það hjartans lítillæti sem kemur í veg fyrir að forsetaembættið fari að snúast um hann sjálfan.
Ég held að við séum öll búin að fá nóg af slíku.
Og tildur frá tímum arfakónga heyrir nú vonandi endanlega sögunni til.
Það lofar þegar góðu að athöfnin í dag verður ekki eins stíf og hingað til. Svo þarf Guðni bara að biðjast undan þeim asnalega sið að fólk rjúki á fætur þegar hann mætir á frumsýningar í leikhúsinu. Það eru skrýtnar og löngu úreltar eftirhreytur frá tímum kóngsins.
Það er engin ástæða til að ætla annað en Guðni verði afbragðs forseti. Hversu góður – það veltur eingöngu á honum sjálfum, en þetta er nú þegar góður dagur.
Til lukku með starfið, Guðni! Við treystum þér fyllilega til að gegna því með mesta sóma.
Og gangi þér sem best.
Athugasemdir