Þrír íslenskir ráðherrar leyndust í Panama-skjölunum. Forsætisráðherrann var dýpst sokkinn og í ljós kom að hann hafði gert markvissa og meðvitaða tilraun til að leyna aðild sinni.
Svo beit hann hausinn af skömminni með því að bæði þræta og ljúga.
Fjármálaráðherra segist „ekki hafa vitað“ af því að bissnissfélag hans var skráð í skattaskjóli. Hann fullyrti blákalt í sjónvarpsviðtali að hann hefði aldrei komið nálægt skattaskjólum.
Því trúi ég ekki að Bjarni Benediktsson hafi ekkert vitað. Hafi hann ekkert vitað, þá er hann altént svo skyni skroppinn að ekki verður við unað.
Og þáttur hans í löngu vafstri við að kaupa gögn úr Panama-skjölunum er einkennilegur, svo ekki sé nú meira sagt.
Innanríkisráðherra kemur líka við sögu í Panama-skjölunum. Þáttur Ólafar Nordal virðist vissulega sakleysislegri en Sigmundar Davíðs og Bjarna.
En að vera innanríkisráðherra - og þar með í raun sett yfir allar sakamálarannsóknir sem kunna að spretta af málinu - og vera yfirhöfuð í Panama-skjölunum, það er samt ekki gott.
Alls ekki gott.
Íslenskir stjórnmálamenn hafa fallið á nálega hverju einasta prófi að undanförnu.
Allt í einu er orðinn forsætisráðherra maður sem fram á síðustu stundu varði skattaskjól og taldi bara allt í fína að Íslendingar - líka helstu stjórnmálamenn landsins - geymdu þar peninga sína. Á sama tíma og restin af heimsbyggðinni er að spá í hvernig hægt sé að koma lögum yfir skattaskjólin, þá var þetta viðhorf Sigurðar Inga Jóhannssonar.
(Nú þykist hann allt í einu hafa skipt alveg um skoðun. Je, ræt.)
Allt í einu situr í stóli utanríkisráðherra óþekkt kona sem var handvalin af hinum forsmáða forsætisráðherra daginn sem hann hrökklaðist mjög nauðugur úr embætti. Ég er hlynntur því að fólk utan þingmannahópsins gegni ráðherraembættum, en fyrr má nú vera!
Og komið er endanlega í ljós að stjórnarherrarnir, undir forystu sjálfs forsætisráðherrans, stunduðu fjölmiðlakúgun. Núverandi forsætisráðherra tók líka fullan þátt í að gagnrýna fjölmiðla fyrir að vera ekki nógu hliðhollir sínum flokki og ríkisstjórninni. Tveir þingmenn lögðu nafn sitt við sama dreifbréfið með idjótískri gagnrýni á Ríkisútvarpið og hafi þeir ævarandi skömm fyrir.
Svona eru stjórnvöldin.
Hvernig almennir sjálfstæðis- og framsóknarmenn hafa geð í sér til að styðja þessi ósköp, það þykir mér óskiljanlegt og sorglegt.
En hitt er þó verra hvernig stjórnarandstaðan á Alþingi virðist undrafljótt vera búin að sætta sig við þetta.
Hún mætir prúð á fundi með þessum valdníðslumönnum og lætur segja sér að það sé ekki enn búið að ákveða kosningadag. Og ríkisstjórnin ætli að ráða því sjálf hvernig verði háttað fjárlögum fyrir kosningar og leggur fram fáránlegan óskalista sem hún segir að stjórnarandstaðan verði að samþykja áður en kosið verði.
Og Árni Páll Árnason segir í útvarpsviðtali að það sé alla vega bara jákvætt að málaskráin sé komin fram.
Fyrirgefiði - en er meiningin að setjast niður og fara að vinna með þessari Tortóla-stjórn?
Stjórnarmaður í lífeyrissjóði segir af sér af því hann viðurkennir réttilega að það sé ekki boðlegt að hann, sem sýsli með peninga umbjóðenda sinna, hafi verið tengdur skattaskjóli.
Stjórnarandstaðan tiplar hins vegar kurteislega kringum sjálfan fjármálaráðherra þjóðarinnar, sem sýslar með peninga okkar allra, og líka var tengdur skattaskjóli.
Og hún lætur líðast að sami fjármálaráðherra hamist eins og naut í flagi á Alþingi af einskærum hroka - hvaða meðvirkni er þetta?!
Stjórnarandstaðan lætur ennfremur líðast þær uppljóstranir um kúgunartilburði valdsherranna gegn fjölmiðlum sem nú eru endanlega ljósir - tilburði sem myndi kosta afsagnir í öðrum löndum.
Ríkisstjórnin niðurlægir bæði þjóð sína og stjórnarandstöðuna, en stjórnarandstaðan lætur allt líðast og bíður kurteis og hugguleg eftir því að valdsherrunum þóknist að ákveða hvernig þeir telja vænlegast að grafa yfir sinn eigin skít.
Fyrirgefiði - en rennur yfirleitt í þessu fólki blóðið?
Athugasemdir