Gott fólk.
Við eigum betra skilið.
Við eigum betra skilið, en að þurfa að koma hér saman dag eftir dag eftir dag til að krefjast heiðarleika og réttlætis, sanngirni, betri stjórnarhátta og réttinda sem ættu að vera sjálfsögð.
Við komum hér saman fyrir fimm dögum síðan, dolfallin af skömm og reiði yfir því sem duglegir rannsóknarblaðamenn höfðu upplýst.
Við vissum fyrir að hér var vond ríkisstjórn. Við vissum að hún hlóð undir ríka fólkið en var fullkomlega áhugalaus um hag annarra. Við vissum að sægreifar og auðkýfingar áttu eyra hennar, ekki við. En við reyndum að þreyja þorrann.
En þegar svo kom í ljós að forkólfar þessara stjórnvalda áttu eða höfðu átt dularfull kompaní á fjarlægum eyjum, sem aðeins geta verið ætluð til að græða á þeim, eða fela eignarhald, þá blöskraði okkur alveg. Við vissum að við áttum betra skilið. Eftir hrunið – sem þeir og félagar þeirra kölluðu yfir okkur – eftir að við höfðum tekið á okkur miklar byrðar til að rétta úr kútnum eftir þau móðuharðindi, sem þeir og vinir þeirra kölluðu yfir okkur, eftir allt það, þá áttum við betra skilin en leynimakk og lygar og leynireikninga auðkýfinganna – sem við höfðum einhvern veginn blekkst til að kalla aftur til valda.
Okkur blöskraði, já. Við komum hér saman, svo mörg, svo reið, og svo sannfærð um að eina leiðin til bjargar væri samtakamáttur okkar, afsögn hinnar óhæfu spillistjórnar, nýjar kosningar og nýtt upphaf.
Sama hvað það kostar.
Og Sigmundur Davíð hraktist frá völdum með skömm, það var fagurt dæmi um samtakamátt okkar, en hann fór þó aðeins til hálfs, og eftir sátu hinir, því svo valdagírugt er þetta lið að það hangir enn á völdunum eins og rakki á roði. Íslenskir valdamenn vita fullvel hvað fólkið vill. Fundurinn á mánudaginn sýndi það, mótmælastöður hér á hverjum einasta degi síðan sýna það líka, raddir fólks á netinu og í fjölmiðlum sýna það, – mjög stór meirihluti þjóðarinnar vill burt með siðrof valdaflokkanna, burt með kjötkatla auðkýfinganna, burt með valdaplott siðleysingjanna, burt með þessa ríkisstjórn.
Þetta var það sem við fórum fram á – eftir að Kastljósþátturinn hafði endanlega opnað augu okkar fyrir því að valdaflokkarnir hér eru fúl ormagryfja sérhagsmuna og auðkýfingadekurs – þetta var það sem við fórum fram á, burt með spillikrókana, nýjar kosningar á okkar forsendum, ekki þeirra, nýtt upphaf. Þetta var það sem við vorum að fara fram á – við vorum ekki að biðja um Sigurð Inga Jóhannsson.
Við vorum ekki að biðja um sama úldna grautinn í sömu beygluðu skálinni, en bara með nýja skeið – þótt silfurskeið Sigmundar Davíðs væri reyndar alls ekki á burt – og hann hefði sjálfur handvalið arftaka sinn. Hvar getur það eiginlega gerst á byggðu bóli að lyginn forsætisráðherra sem hrökklast burt vegna spillingar fái sjálfur að velja arftaka sinn, og ætli áfram að sitja í aftursætinu og stjórna? Hvar getur það gerst? Og að þessi sami forsmáði ráðherra, fái að velja aðstoðarmann sinn sem nýjan utanríkisráðherra eftir eigin geðþótta – og ætli þannig að handstýra utanríkispólitíkinni líka. Með leyfi að spyrja – hvar gæti þetta gerst?
En við erum nú orðin að athlægi alls umheimsins – nema hvað margir eru farnir að vorkenna okkur – skilja ekki hvernig við gátum lent í þessum tröllahöndum – og við skiljum það varla sjálf – en við verðum að breyta því.
Það er engin – alls engin réttlæting til fyrir ríkisstjórnarnefnu Sigurðar Inga Jóhannssonar. Svo til allir ráðherrarnir hafa nú þegar á bakinu allskonar vanhæfnimál, rugl og skandala – og þá bætist ofan á sú fyrirlitning þeirra á lýðræði og vilja almennings, sem nú er orðin ljós. Þessi ríkisstjórn hefur ekkert sér til afsökunar. Hún þarf ekki og mun ekki ljúka neinum „góðum verkum“ eins og ráðamenn hennar þrástagast á. Það er að segja – ekki góðum verkum fyrir okkur – þessum ráðamönnum þessara flokka er alveg sama um okkur. En hún þarf reyndar að vinna „góð verk“ fyrir eigendur sína – hún þarf til dæmis að reyna að koma í gegn einkavæðingum – svo látið ykkur bregða þótt fleiri Borgunarmál komi upp á yfirborðið á næstunni, og annar subbuskapur af því tagi – svoleiðis „góð verk“ ætlar ríkisstjórnin að reyna að klára.
Og svo ætlar hún – það má ekki gleyma því – að reyna að nota tímann sem eftir er til kosninga til þess að múta okkur – hún ætlar að taka peningana sem safnast hafa með fórnum okkar sjálfra, í mörgum tilfellum mjög erfiðum fórnum, allt frá hruni, og peningana sem ferðamennirnir hafa fært til landsins, og ríkisstjórn valdaflokkanna ætlar að reyna að múta okkur með framkvæmdum, skattalækkunum, gulli og grænum skógum – ef við viljum vera svo elskuleg að láta blekkjast af þeim einu sinni enn.
En það skulum við ekki gera, við eigum betra skilið.
Og svo er ekki einu sinni víst að það verði neinar kosningar í haust, þetta er næstum áreiðanlega bara bellibragð til að blekkja okkur og fá okkur til að sætta okkur við að Sigurður Ingi sé kominn í stað Sigmundar Davíðs en annars breytist ekkert – eða jú, svo er orðinn sjávarútvegsútvegsráðherra maðurinn sem komst upp um á sínum tíma þegar hann sendi SMS á leiðinni á „leyndó-fund“ með sægreifunum.
Þetta er siðbót ríkisstjórnar Sigurðar Inga – sem raunar hefur sjálfur sagt að það sé bara allt í lagi að eiga aflandsfélög. Það verður nú enn eitt áfallið fyrir orðspor okkar í útlöndum, þegar fréttist að þegar hrekst frá völdum maður sem á eignir í aflandsfélögum, þá gerum við í staðinn annan mann forsætisráðherra sem lætur út úr sér þvíumlíkt: Að það sé bara allt í lagi að eiga aflandsfélög og einhvers staðar verða peningar að vera!
En þegar þetta fólk reynir sem sé að friða okkur með því að það verði kosningar í haust, þá skulum við ekki trúa. Ekki einu sinni þótt þeir taki sig nú loksins til og nefni einhverja dagsetningu.
Því þetta er fólkið sem stakk heilli þjóðaratkvæðagreiðslu um stjórnarskrá oní skúffu, sísona. Gaf ekki skít fyrir vilja þjóðarinnar. Þetta er fólkið sem braut sín eigin fjölmörgu hátíðlegu loforð um að halda þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Við getum haft hvaða skoðun sem við viljum á Evrópusambandinu, það kemur málinu ekkert við, en maður svíkur ekki loforð, og maður svíkur alveg sérstaklega ekki marggefin loforð um þjóðaratkvæðagreiðslur.
Þannig að þegar þetta fólk lofar kosningum, þá er ekki nokkur einasta ástæða til að trúa því. Enda var það síðast í gær, í umræðu um vantraust, að sannleikurinn kom í ljós: Það á ekki að hafa neinar kosningar til Alþingis, nema stjórnarandstaðan lyppist niður og samþykki öll mál ríkisstjórnarinnar umyrðalaus. Þetta kom mjög skýrt fram, þessi hótun, þessi ógnun, þetta siðleysi. Sá sem talaði var einna af fulltrúum sægreifanna á Alþingi Íslendinga.
Og það er líka merkilegt að þessir stjórnarherrar, þeir virðast engan veginn ná því hvað er að gerast. Þeir tuða eitthvað um stjórnarandstöðu, að hún sé svona og svona, en það er ekki stjórnarandstaðan sem er þeirra hættulegasti óvinur, með fullri virðingu fyrir henni. Það erum við, það erum við sem eigum betra skilið.
Nú segja þeir – valdsherrarnir – að það þurfi að koma á stöðugleika eftir umrótið sem við höfum „lent í“. En við höfum ekki „lent í“ neinu umróti, það voru þeir sem komu okkur í það. Og þeir eru ekki lausnin.
Við eigum betra skilið.
Við munum til dæmis ekki kaupa það ef Bjarni Benediktsson birtist nú allt í einu, nýpússaður af einhverjum spinndokturum, eins og gerðist fyrir síðustu kosningar, þið munið, og byrjar að tala um nauðsyn sátta og samlyndis, og viðurkennir meira að segja að ef til vill hugsanlega kannski hafi mögulega ef til vill verið gerð ein eða tvö mistök. Við kaupum það heldur ekki, ef Bjarni glennir upp augun til að virka einlægur og sáttfús og auðmjúkur, svo við fáumst til að gefa honum frið til að stinga í vasa frænda sinna eigum okkar.
Því við munum vel hvenær við sáum hann síðast glenna svona upp augun, einlægan í framan. Það var í Kastljósi fyrir ári síðan þegar hann þóttist aldrei hafa komið neitt nálægt aflandseyjum: sjálfur Mister Falson frá Seychelles-eyjum. Við skulum ekki kaupa þann Bjarna sem nú verður vafalaust dubbaður upp, gerður svona út af örkinni, vandlega leikstýrt, því við höfum séð hinn sanna Bjarna Benediktsson – þegar hann brunaði niður stigann í Alþingishúsinu til að kynna nýju ríkisstjórnina, með Sigurð Inga talhlýðinn á eftir sér – þar sáum við hinn sanna Bjarna Benediktsson – nánast frávita af hroka.
Og við eigum betra skilið en svona ráðamenn.
Enda eigum við ekki að sætta okkur við það.
Þessum mönnum er tamt að tala um samfélag eins og fyrirtæki, sem engir nema þeir geti rekið sómasamlega. Það er auðvitað bull – öllum mundi ég treysta betur en þeim til að stýra þjóðarskútunni – en þetta tal um samfélagið sem fyrirtæki lýsir auðvitað hugarfarinu sem þeir stjórnast af. Því fyrirtækjum er ætlað að skapa gróða, en samfélag er til þess að þroska hvern einstakling, líka þá sem eiga ekki reikninga á Tortóla eða Seychelles-eyjum, líka þá sem eiga enga reikninga yfirleitt. Samfélagið er ekki fyrirtæki – en gáum samt að því hvað þessi samlíking býður upp á. Þeir halda og trúa því í einlægni að þeir séu forstjórar í stóru fyrirtæki og við – við hér – við séum starfsmenn á plani sem megum þakka fyrir að hafa vinnu og hirða svo einn og einn brauðmola aukalega að ofan.
En það er ekki svo. Við erum ekki starfsmenn á plani í þessu fyrirtæki. Við erum eigendurnir. Það erum við sem eigum þetta samfélag. Af einhverri slysni og gáleysi höfum við látið líðast að hrokafullur, spilltur og gírugur eiginhagsmunahópur gefur hreiðrað um sig á efstu hæðinni, og situr þar við veislu með sínum prívat boðsgestum, og þykist ekki heyra í okkur þegar við viljum þá burt.
En þessi hópur er í vinnu hjá okkur, við eigum að ráða ferðinni og við verðum að sýna þeim fram á að þeir eru rúnir trausti okkar, algjörlega rúnir trausti okkar, og vilji þeir reyna að halda áfram einhverjum störfum fyrir okkur, þá verði þeir að vinna fyrir því á ný – í kosningum.
Við viljum kosningar. Við viljum nýtt upphaf, og við viljum ekki að þessi ríkisstjórn hafi neitt um þær kosningar að segja, eða geti nokkuð verið að makka og svíkja og pretta áður en þær verða.
Burt með þessa ríkisstjórn – núna.
Hún er í vinnu hjá okkur og við viljum hana ekki lengur.
Við viljum kosningar, nýtt upphaf, nýtt vor.
Við eigum það skilið.
Athugasemdir