Hundurinn er besti vinur mannsins. Það segir sagan að minnsta kosti. En nú nýlega tók hópur vísindamanna sér fyrir hendur að rannsaka hvort þetta væri í rauninni satt, og komst að þeirri niðurstöðu að svo væri ekki.
Hundar væru í rauninni sjálfselskir og tækju yfirleitt eigin hag fram yfir hag mannsins, eiganda síns eða „vinar“.
Það er vefsíða Telegraph sem skýrir frá þessari rannsókn, sem hundaeigendur munu áreiðanlega ekki allir vera sáttir við.
Rannsóknin var gerð á vegum Portsmouth-háskóla og fólst í því að próf var lagt fyrir 24 heimilishunda.
Fyrst var maður látinn handleika skrifbók eina góða stund að hundinum ásjáandi. Síðan yfirgaf maðurinn herbergið og skrifbókin var þá falin í ógegnsæju íláti sem sett var út í horn herbergisins.
Í annað ílát í öðru horni var sett leikfang hundsins.
Og í þriðja ílátið í þriðja horninu var settur heftari. Hann átti að tákna hið hlutlausa. Skrifbókin tilheyrði manninum, leikfangið hundinum en öllum mátti vera sama um heftarann.
Í fjórða horninu var tómt ílát.
Maðurinn sneri nú aftur inn í herbergið og fór að leita að skrifbókinni.
Ef hundurinn brá við og leiðbeindi manninum að ílátinu með bókinni, þá taldist hann vera hjálpfús vinur.
Ef hundurinn notaði hins vegar tækifærið og vildi fá manninn til að nálgast leikfangið, þá reiknaðist hundurinn vera sjálfselskur og óhjálpfús.
Ef hundurinn fór að ílátinu með heftaranum, þá taldist hundurinn hlutlaus.
Skemmst er frá því að segja að þegar maðurinn hóf að leita að skrifbókinni sinni, þá leiddu flestir hundarnir hann að ílátinu með leikfanginu.
Nokkurn veginn jafn margir hundar leiddu manninn hins vegar að skrifbókinni og heftaranum. Það gaf til kynna að hundunum væri í raun alveg sama hvort maðurinn fyndi bókina sína.
Á vefsíðu Telegraph sagði Patricia Piotti hjá háskólanum í Portsmouth:
„Við mátum hvort hundar myndu sleppa hlut sem þeim sjálfum þætti skemmtilegur og velja heldur hlut sem hinum mannlega félaga þeirra þætti merkilegur, alveg hlutlausan hlut eða tómt ílát.
Rannsóknin sýndi að hundarnir voru aðallega reknir áfram af eigin hag.“
Hún bætti við að þegar leikfanginu var sleppt, þá hefðu hundarnir sýnt skrifbókinni ögn meiri áhuga en heftaranum.
Það munaði þó aðeins hálfri sekúndu á þeim tíma sem hundarnir sinntu skrifbókinni umfram tímann sem þeir snudduðu í kringum ílátið með heftaranum.
Og þetta gerðist reyndar aðeins ef umsjónarmaður tilraunarinnar talaði hárri röddu, sem benti til þess að hundarnir væru fyrst og fremst æstir vegna ákafa umsjónarmannsins.
Telegraph leitaði við Clive Wynne við háskólann í Arizona og bað um álit á tilrauninni. Wynne mælti:
„Hefur hundurinn áhuga á hlut sem maðurinn hefur áhuga á, eða bara á hlutum sem hundar hafa áhuga á? Þau fengu skýra niðurstöðu: Hundar hafa bara áhuga á hlutum sem hundar hafa gaman af.“
Rannsóknin mun ekki vera sú fyrsta sem gefur til kynna að hundar séu ekki eins trúir og tryggir félagar mannsins og greint er frá í hjartnæmum hundasögum.
Árið 2006 var gerð rannsókn sem fólst í að fólk þóttist fá hjartaáfall eða kom sér í aðrar hættulegar aðstæður fyrir framan hundinn sinn.
Ætlunin var að kanna hvort hundurinn myndi hlaupa til fólks sem stóð þar hjá og vekja athygli á nauðum mannsins.
Ekki einn einasti hundur gerði það.
Önnur rannsókn, sem Telegraph vitnar líka til, hermir að fólk ætti eiginlega ekki að faðma að sér hundana sína.
Raunin mun vera sú að hundunum er meinilla við það.
Dýrasálfræðingar segja að hundar verði stressaðir og óhamingjusamir þegar eigendur þeirra faðmi þá að sér, því þar með séu þeir sviptir möguleika sem er hundum mjög mikilvægur.
Sem sé að geta hlaupið burtu.
Þessar nýju rannsóknir kunna að leiða til þess að fólk verði að endurskoða þá gamalgróu skoðun að hundar séu mjög hjálpsamir.
En fátt er svo með öllu illt að ei boði gott.
Dýrasálfræðingar hafa nú fundið dýr sem þeir fullyrða að sér nákvæmlega jafn gáfað og hundurinn og myndi alveg jafn djúp og föst tilfinningatengsl við mannfólkið og hundar gera.
Og verði menn fyrir vonbrigðum með hundinn sinn, þá gætu menn kannski fengið sér gæludýr af þessari tegund.
Þetta eru geitur.
Athugasemdir