Ég er ósegjanlega glaður yfir því að nú skuli eiga að taka upp mál Sævars Ciesielski, Guðjóns Skarphéðinssonar, Kristjáns Viðars Viðarssonar, Tryggva Rúnars Leifssonar og Alberts Klahn.
Endurupptökunefnd hefur bersýnilega unnið þann hluta starfs síns vel, og sjálfsagt að þakka henni fyrir það - þótt auðvitað hafi hún í rauninni ekki getað komist að neinni annarri niðurstöðu.
Svo augljós réttarmorð sem höfðu verið framin í tilfellum þeirra allra.
En von mín var sú að þessi nefnd myndi í eitt skipti fyrir öll hreinsa martröð þessara mála af íslensku samfélagi.
Það hefði nefndin getað með því að mælast til að öll þessi mál, allir angar þeirra og afkimar, skyldu teknir upp aftur.
Þar mistókst nefndinni.
Því miður - þau klúðruðu því tækifæri, nefndarmennirnir Björn L. Bergsson, Ásgerður Ragnarsdóttir og Sigurður Tómas Magnússon.
Þau klúðruðu því tækifæri mjög illilega með því að hafna því að tekin yrðu upp mál um rangar sakargiftir.
Ekki bara rangar sakargiftir Erlu Bolladóttur, heldur líka Sævars og Kristjáns Viðars.
Nefndin virðist trúa því að það hafi verið sanngjarnt á sínum tíma að dæma Erlu (og Sævar og Kristján Viðar) fyrir rangar sakargiftir gegn fjórum einstaklingum, þar á meðal bróður Erlu.
Ástæðan á að vera sú að Erla hafi fundið upp á því sjálf og ótilkvödd.
Nú hefur Ragnar Aðalsteinsson lýst vel og skilmerkilega hvað þetta er fráleitt - eins og það hafi ekki legið í augum uppi! - þótt Erla hafi vissulega ekki setið í gæsluvarðhaldi þegar hún er sögð hafa borið fram hinar röngu sakargiftir að eigin frumkvæði!
Ragnar hefur lýst því að Erla hafi samt verið undir gífurlegum þrýstingi og lögreglumenn hafi sífellt verið að koma í „heimsókn“ og ræða við hana um ýmsa anga málsins.
Ringluð stúlka, nýbúin að fæða barn, dauðhrædd við að vera lokuð inni aftur, sífellt með lögreglumenn inni á gafli að „vingast“ við hana ... trúa þau Björn, Ásgerður og Sigurður Tómas því virkilega að þetta geti talist annað en stórkostlega óeðlilegt?!
Og finnst þeim að minnsta kosti ekki ástæða til að taka málið til endurskoðunar?
Jahérna.
En segjum nú svo að Erla hafi verið voðalega vond manneskja og því nefnt til sögu Einar bróður sinn af einhverri illmensku? Setjum nú bara svo. En af hverju hefði Erla Bolladóttir átt að nefna til Sigurbjörn í Klúbbnum?
Eða Magnús Leópoldsson?
Fann hún upp á því sjálf - alveg ótilkvödd? Og var það þá algjör tilviljun að lögreglumennirnir höfðu einmitt sérstakan áhuga á Magnúsi eins og margoft hefur komið fram?!
Það skal samt teljast trúlegt - og engin þörf á að rannsaka nánar - að hún hafi að eigin frumkvæði nefnt hann til sögunnar?!
En skömmu eftir að Erla nefndi (hvernig sem það vildi til) Einar bróður sinn, þá voru bæði Sævar og Kristján Viðar farnir að nefna hann til sögu líka, samkvæmt lögregluskýrslum.
Það var augljóst bull, hundrað prósent bull - alveg greinilega komið frá lögreglumönnunum og engum öðrum.
Samt hafna þau Björn, Ásgerður og Sigurður Tómas því að taka upp mál varðandi rangar sakargiftir Sævars og Kristjáns Viðars.
Burtséð frá máli Erlu - þá er þetta að minnsta kosti augljóslega rangt hjá þremenningunum.
En ástæðan fyrir þessari augljósalegu röngu ákvörðun (að taka ekki upp rangar sakargiftir Sævars og Kristjáns) getur aðeins verið sú - ég sé að minnsta kosti enga aðra - að þau vilja alls ekki opna á að taka upp rangar sakargiftir Erlu.
Eins og þau þyrftu að gera ef teknar yrðu upp rangar sakargiftir Sævars og Kristjáns Viðars - sem blasa þó við!
Af hverju?!
Menn segja: En Erla bar vissulega fram rangar sakargiftir. Það er augljóst mál og af hverju ætti að taka upp þann dóm sem hún fékk fyrir það?
Já, Erla bar fram rangar sakargiftir. Enda aldrei farið milli mála.
En það þarf og verður að rannsaka þann þátt þessara hörmulegu mála líka. Hvernig það vildi til, hvaðan sakargiftirnar voru komnir, hver nefndi hvern fyrst, hvernig sakargiftirnar þróuðust, etc.
Hvaða þrýstingi hún var beitt.
Sá þrýstingur sem Erla Bolladóttir var beitt er einfaldlega einn af mikilvægustu þáttum þessa máls.
Sáu þau Björn, Ásgerður og Sigurður Tómas það ekki, eða vildu þau ekki sjá það?
Athugið að þegar verst lét fyrir Erlu nefndi hún um 20 manns sem áttu að hafa verið í Dráttarbrautinni þegar Geirfinnur var drepinn. Hvaðan öll þau nöfn voru komin er engin leið að vita, hvort þau komu upphaflega frá henni eða lögreglunni, en á meðal voru ráðherrar í ríkisstjorninni og allskonar fólk.
Það var lögreglan sjálf sem ákvað að taka mark á orðum hennar um þessa tilteknu fjórmenninga.
Hvers vegna?
Þetta verður að rannsaka.
Þau Björn, Ásgerður og Sigurður Tómas unnu gott starf við að sýna fram á nauðsyn þess að taka upp mál fimmmenninganna sem sakaðir voru um morð eða aðild að morðum.
Takk fyrir það.
En af einhverjum dularfullum og sorglegum ástæðum þorðu þau ekki að stíga skrefið til fulls og láta rannsaka allt málið frá grunni.
Þeim þremenningum mistókst því að hreinsa málið alveg af sál, samvisku og sögu samfélagsins.
Því miður.
Það er skelfilega leiðinlegt að þurfa að segja það á þessari langþráðu og sanngjörnu fagnaðarstundu fyrir Guðjón og Albert og Kristján Viðar og aðstandendur Sævars og Tryggva Rúnars.
En hinar röngu sakargiftir voru hluti af málinu.
Því er málinu ekki lokið.
Hluti af þessum texta er breytt útgáfa af ýmsu sem ég hef skrifað á Facebook um málið.
Athugasemdir