Lítill drengur með tuskudýrið sitt. Hann stendur í hlýjum björtum gangi á þeim stað þar sem hann hélt að hann ætti heima.
Vinur hans gaf honum tuskudýrið. Vinur sem hann hafði nýlega eignast og hann vissi ekki annað en þeir yrðu alltaf vinir. Hann mundi alltaf geta fengið vin sinn í heimsókn og þeir gætu leikið sér með tuskudýrin sín.
En nú horfir hann úr hlýjunni og út í dimmu og kulda og honum er sagt að þangað eigi hann að fara. Hann eigi ekki lengur heima hérna. Íslendingar vilji hann ekki. Og þess vegna verði hann að fara. Þess vegna eigi hann hvergi heima.
Og hann skilur ekki af hverju nýi vinur hans er ekki kominn að kveðja hann, þeir gætu leikið sér svolítið saman að lokum. Það eru bara komnir fullorðnir karlar í glóandi vestum til að leiða hann út.
Leiða hann úr birtunni og hlýjunni þar sem hann hélt að hann ætti heima og út í myrkið og kuldann um miðja nótt.
Af því Íslendingar vilja hann ekki.
Mundirðu ekki örugglega eftir að hrifsa líka af honum tuskudýrið, Ólöf Nordal?
Athugasemdir