Tímarit.is er einhver brúklegasti og skemmtilegasti fylgifiskur upplýsinga- og tölvubyltingarinnar hér á landi. Maður gæti unað sér dögum saman við að flakka um íslensku blöðin og skoða og lesa alls konar skemmtilegheit og furður.
Í morgun rakst ég alveg óvænt á smásögu í Lesbók Morgunblaðsins eftir karl föður minn, Jökul Jakobsson, sem var nú þekktari sem leikritaskáld á sinni tíð.
Sagan birtist 26. nóvember 1967. Þá var öll fjölskyldan reyndar komin til Grikklands þar sem við dvöldumst vetrarlangt.
Þessi smásaga heitir Metúsalem og hefur ekki birst á bók. Því hafa líklega fáir séð hana í 49 ár. Ekki ég að minnsta kosti.
Ég vona að ég megi gerast svo persónulegur að birta þessa sögu hér, og einhver hafi gaman af henni. Hún er vissulega ekkert meistaraverk en þó geymir hún skemmtilega hugmynd.
Hér er sagan:
- - - - -
Metúsalem! Slafraðu ekki svona í þig grautnum! Manni verður bumbult! Svei mér þá! Metúsalem!
Metúsalem hélt áfram að slafra í sig grautnum, það slettist upp á nef á honum og rann ofan á hökuna.
Metúsalem!
Metúsalem hélt áfram að slafra og ráðskonan gekk að honum snúðugt, tók af honum skeiðina og bankaði léttilega á handarbakið á honum eins og gert er við ódæla krakka, svo hristi hún úr skeiðinni ofan í diskinn og skóf síðan grautarsletturnar framan úr Metúsalem. Það var heldur vonleysislegt verk, því grauturinn sat fastur í skeggbroddunum.
Metúsalem þó!
Hún fór í grautinn með skeiðina, bar hann síðan að munninum á Metúsalem, hann opnaði munninn svo að hakan næstum því nam við brjóstið.
Ekki svona mikið Metúsalem. Þá lekur þetta úr þér aftur.
Hún lyfti aðeins undir hökuna á Metúsalem.
Svona, nú ertu góða barnið. Akkúrat svona, já. Ég vissi þú getur verið svo penn.
Hún mataði hann á nokkrum skeiðum og þurrkaði svo framan úr honum með pentudúk.
Reyndu nú sjálfur. Og þú rétt ræður því hvort þú setur graut ofan í Fötin! Hann Guðjón sem á von á dóttur sinni og tengdasyni rétt á efitir!
Hún sagði Fötin með stóru effi.
Metúsalem hélt áfram að slafra í sig grautnum, ráðskonan gekk í kringum borðið og fylgdist með hinu fólkinu.
Hvað er þetta Fía mín, ætlarðu virkilega ekkert að láta ofan í þig? Þetta gengur ekki. Ekki ertu hrædd um línurnar manneskja! Þær geta ekki betri verið –
Nei Metúsalem þó! Ég skil ekkert í þér!
Hún hljóp til og tók utan um úlnliðinn á honum, stýrði hendinni aftur ofan í diskinn og losaði skeiðina úr greipinni.
Ég vissi það hlaut að enda með því að þú settir ofan í Fötin!
Hún tók hníf af borðinu og skóf með ýtrustu varfærni ofurlitla slettu sem hafði sest á jakkaboðunginn.
Metúsalem, þú sem varst svo mikill séntílmaður!
Hún brá sér í skápinn í horninu og kom aftur með stóran smekk úr plasti og hnýtti honum rækilega utan um hálsinn á Metúsalem. Smekkurinn náði alveg niður á læri.
Svona slafraðu nú!
Hún gekk enn einn hring um borðið.
Fía mín, mér líst ekkert á þig. Þú snertir ekki á matnum.
Svo settist hún út í horni þar sem hún átti kaffibolla og sígarettu og hélt áfram að fletta Tímanum:
Jæja, þá á að krýna Íranskeisara í dag! Haldiði það verði fjör, ha? Þú ættir að vera komin þangað Sigga. Það held ég þú gætir tekið sporið! Það eru 27.000 demarar í há sætinu hans, rúbínar og smaragðar segja þeir hér. Haldiði bara það sé! Og kórónan keisaradrottningarinnar, hún er með þrjá stóra og 36 litla smaragða, 499 demanta, 36 rúbína og 105 perlur, ég skal segja ykkur! Ja, Sigga þetta væri nú eitthvað fyrir þig. Sjálfsagt hafa þeir gömlu dansana í kvöld, heldurðu maanneskja. Svo eru komnir sérfræðingar frá Frakklandi til að stjórna flugeldasýningu.
Metúsalem!
Skeiðin hafði dottið úr höndunum á Metúsalem og hann horfði fram fyrir sig, hann riðaði í sætinu og horfði einkennilegu augnaráði fram fyrir sig. Ráðskonan spratt á fætur og stikaði til Metúsalems, þreif skeiðina úr kjöltu hans og setti hana í diskinn. Metúsalem hreyfði hvorki legg né lið.
Metúsalem! Ég skil ekki í þér!
Nú munaði litlu þú settir ofan í Fötin!
Hún þurrkaði úr plastsmekknum með pentudúkinum.
Ég skil ekki í þér Metúsalem. Þú sem ert búinn að fá heimsókn maður. Svei mér, ég held að það hefði átt að láta klæða þig úr Fötunum fyrir matinn.
Hún maltaði Metúsalem á nokkrum skeiðum í viðbót. Þurrkaði svo framan úr honum.
Guðjón! Þú átt ekki að sleikja hnífinn. Hvað er ég oft búin að segja þér! Svona já maður, láttu hnífinn á borðið!
Hún gekk enn einn hring í kringum borðið, settist síðan í skotið sitt og hélt áfram að drekka kaffið og fletta Tímanum:
Og svo á að dubba keisarasoninn upp í krónprins, haldiði bara! Hann er bara sjö ára skinnið. Ja mikið er á barnið lagt, segi ég nú bara.
Nú heyrðist langur ropi frá Metúsalem.
Metúsalem!
Ráðskonan skellti kaffibollanum harkalega á undirskálina.
Þú færð enga heimsókn ef þú hegðar þér svona.
Metúsalem ropaði á ný. Svo ranghvolfdi hann augunum, riðaði í stólnum, skeiðin féll úr höndum hans á ný.
Loks féll hann fram fyrir sig með andlitið ofan í diskinn.
Hún hringdi bjöllunni og eftir fáeinar mínútur kom gangastúlkan og rétt á eftir eldabuskan og þær gátu lagt Metúsalem á bekk í hliðarstofunni.
Læknirinn kom líka von bráðar, þá höfðu þær losað um hálsmálið á skyrtunni og læknirinn hlustaði hann dálitla stund, hristi síðan höfuðið. Ráðskonan gekk aftur fram í matstofuna.
Jæja, ef allir eru orðnir saddir þá skuliði ganga ósköp pent fram í setustofu. Það er útvarpsmessa á eftir. Fía mín, þú kannt að opna útvarpið.
Hún hjálpaði Guðjóni á fætur og studdi hann fram ganginn, eftir það var hann sjálfbjarga, hann gat haldið sér í handriðið sem fest var við veggina.
Einn tveir þrír . . . svona já. Bráðum kemur fólkið þitt Guðjón minn.
Svo gekk hún aftur í hliðarstofuna.
Hjúkrunarkonan var komin. Læknirinn var að láta niður. Það var farið að veita Metúsalem nábjargirnar. Ráðskonan þurrkaði framan úr honum ímyndaða grautarslettu með pentudúknum.
Svo skuliði klæða hann strax úr, stúlkur mínar, svo Guðjón geti fengið fötin. Hann á von á fólkinu sínu rétt á eftir.
Athugasemdir