„Endurkoma“ Sigmundar Davíðs og ýmsar furðulegar (vægast sagt) yfirlýsingar sem hann hefur gefið, þær eru - hvað hann snertir - fyrst og fremst neyðarlegar.
Þær lýsa vænisýki, dómgreindarbresti og sjálfhverfu.
Þær lýsa manni sem hefur klínt svartri málningu yfir spegilinn og er alls ófær um að horfast í augu við sjálfan sig.
Ekkert af þessum yfirlýsingum Sigmundar ætti að koma okkur hið minnsta við. Þær eru gefnar í öðrum heimi og ætlaðar öðru fólki en okkur.
En eitt er slæmt.
Forráðamenn Framsóknarflokksins (með þeirri heiðarlegu undantekningu sem er Höskuldur Þórhallsson) tipla í kringum ískrandi formanninn eins og rófulausir kettir kringum heitan graut.
Þegar þeir ættu auðvitað að taka afdráttarlaust af skarið um að yfirlýsingar formannsins séu ekki í neinum tengslum við pólitískan veruleika.
Sigurður Ingi Jóhannsson reynist meira að segja vera sú gunga að gefa Sigmundi undir fótinn, frekar en hitt.
En annað er enn verra.
Allt í einu næst ekki í formann eða varaformann Sjálfstæðisflokksins.
Þau Bjarni Benediktsson og Ólöf Nordal taka bersýnilega það sem þau telja vera þrönga flokkspólitíska hagsmuni Sjálfstæðisflokksins (að slíta ekki ríkisstjórninni alveg strax) fram yfir þá skyldu að tala skýrt.
Að ákveða kosningadag þegar í stað.
Að hrekja versta bullið í Sigmundi.
Nei, það næst ekki í þau. Hvílíkir stjórnmálaskörungar!
Svo ætlaði ég að bæta við að þau Bjarni og Ólöf ættu auðvitað líka að kveða afdráttarlaust upp úr um að það væri í hæsta máta óeðlilegt að stjórnmálamaður sem dúkkaði upp í Panama-skjölunum ætlaðist til að fá hér að stjórna.
Ég hætti við það.
Bjarni og Ólöf munu aldrei taka þann pól í hæðina. Af hverju var það nú aftur?
Athugasemdir