Á einni viku hafa að minnsta kosti 400 manns látið lífið í loftárásum í sýrlensku borginni Aleppo. Þar af eru um hundrað börn. Rúmlega tvö hundruð börn hafa særst. Á einni viku. Í gær voru tveir stærstu spítalar borgarinnar sprengdir. Spítalar. Þetta voru vel skipulagðar árásir með það eitt að markmiði að valda saklausum borgurum sem mestum skaða. Sýrlenski stjórnarherinn og Rússar eru sagðir bera ábyrgð.
Munið eftir myndbandinu af Omran litla frá Aleppo? Fimm ára dreng sem bjargað var úr rústum heimilis síns - heimilis sem hafði orðið fyrir árás erlendra stríðsherra - og færður inn í sjúkrabíl. Þar sat hann stjarfur, orðlaus og felldi ekki eitt einasta tár. Hann þekkir ekkert annað en stríð. Hann strauk blóðið úr andlitinu og reyndi síðan að þurrka það úr lófanum í sætið. Og heimsbyggðin grét. Bróðir Omran lést í árásinni. Spítalinn, þangað sem Omran var færður svo hægt væri að hlúa að sárum hans, var sprengdur í gær og er nú óstarfhæfur.
Maðurinn í gula vestinu, sem bjargaði Omran úr rústum heimilis síns og bar hann inn í sjúkrabílinn í myndbandinu fræga, er sjálfboðaliði í samtökunum Syria Civil Defense sem í daglegu tali eru kölluð White Helmets, eða Hvítu hjálmarnir. Grasrótarsamtök, sýrlensk björgunarsveit, sem stofnuð var árið 2013 af breskum öryggisráðgjafa sem misbauð árásirnar á saklausa borgara í Sýrlandi. Þjálfaðir sjálfboðaliðar, sem hlaupa í átt að sprengingum og bjarga fólki úr rústum, telja nú á þrjú þúsund manns, en talið er að þeir hafi hins vegar bjargað um 60 þúsund manns á síðustu þremur árum. Þetta eru heimamenn, venjulegt fólk sem fyrir sex árum störfuðu sem kennarar, bakarar, lyfjafræðingar eða endurskoðendur, en leggja nú líf sitt í hættu til að bjarga nágrönnum sínum. Samtökin hafa nú verið tilnefnd til friðarverðlauna Nóbels í annað sinn, en þau verða veitt í næsta mánuði.
Í gærkvöldi horfði ég loksins á heimildarmyndina um Hvítu hjálmana á Netflix. Myndefnið frá Aleppo var tekið af hinum 21 árs gamla Khaled Khatib, sem einnig er sjálfboðaliði í samtökunum, en leikstjóri myndarinnar er hinn breski Orlando von Einsiedel sem hefur meðal annars verið tilnefndur til Óskarsverðlaunanna fyrir myndir sínar. Þegar um tvær mínútur voru liðnar af myndinni var andlitið á mér komið á kaf ofan í nýja IKEA púðann minn og þar grét ég næstu fjörtíu mínúturnar.
Þegar myndin var búin virti ég íbúðina fyrir mér. Alla veraldlegu hlutina sem mig langaði að kasta fram af svölunum í bræðiskasti yfir því hvað heimurinn er svartur. Svartar rákir höfðu myndast í nýja IKEA púðann eftir maskarann. Mér var sama. Allt var svart. Það var búið að slökkva á ljósastaurunum og í stað þess að kasta húsgögnum fram af svölunum fór ég út og fylgdist með norðuljósadýrðinni yfir myrkri borgarinnar. Ég sá stjörnuhrap og fannst ég allt í einu svo lítil og máttvana. Hvað get ég gert? Ég get allavega byrjað á því að hvetja alla til þess að kynna sér starfsemi Hvítu hjálmanna og horfa á heimildamyndina um samtökin á Netflix.
Horfið á Hvítu hjálmana á Netflix.
Horfið á Hvítu hjálmana og reynið síðan að halda því fram að Íslam séu vond trúarbrögð sem okkur stafi ógn af og að múslimar séu vont fólk sem skorti samkennd.
Horfið á Hvítu hjálmana og reynið að tala fyrir því með góðri samvisku að Ísland eigi að hætta viðskiptaþvingunum við Rússland vegna sérhagsmuna nokkurra íslenskra sjávarútvegsfyrirtækja.
Horfið á Hvítu hjálmana og reynið að halda því fram að við getum ekki tekið á móti fleira flóttafólki því Íslendingar hafi það svo slæmt.
Horfið á Hvítu hjálmana og sjáið hvernig ykkur líður þegar þið etjið öryrkjum og eldri borgurum saman við flóttafólk sem leitar hingað til lands í leit að betra lífi.
Horfið á Hvítu hjálmana og haldið áfram að tala fyrir ótta og hatri, á sama tíma og hugrakkir sjálfboðar í stríðshrjáðu landi tala einungis fyrir von og kærleik.
Athugasemdir