Nú hneykslast sumir á því að fréttir af „uppreist æru“ Roberts Downeys (Róberts Árna Hreiðarssonar) skuli vekja andúð. Og að hann skuli jafnframt hafa fengið lögmannsréttindi sín aftur.
Þessir sömu sumir segja sem svo að hér verði fólk að láta staðar numið.
Glæpir Roberts hafi vissulega verið viðurstyggilegir en hann hafi nú tekið út sína refsingu að lögum.
„Vill fólk að ef manni verður eitthvað á í lífinu að hann sé þá bara dæmdur út úr okkar samfélagi til æviloka?“ spyr til dæmis Jón Steinar Gunnlaugsson.
(Hér er spurning hvort orðalagið „að verða eitthvað á í lífinu“ sé allskostar nákvæmt yfir viðurstyggilega og útspekúleraða og vandlega undirbúna glæpi, en það er önnur saga.)
En nú er þetta hugtak „uppreist æru“ vissulega frekar asnalegt. Róbert Árni Hreiðarsson verður ærulaus maður til æviloka fyrir sína ógeðslegu glæpi, sama hversu oft hann skiptir um nafn eða fær margra stimpla frá félögum sínum í lögmannastétt.
En nokkuð öðru máli gegnir um lögmannsréttindin. Það vekur einna mesta reiði að hann skuli nú geta farið að praktísera lög á nýjan leik.
Þá spyrja menn: Af hverju má hann ekki nota það nám sem hann á að baki til að vinna fyrir sér?
Hann misnotaði jú ekki lögmannsréttindin með glæpum sínum og einhvern veginn verður hann að hafa að éta.
Þeir sem skilja ekki andúðina sem hin endurheimtu lögmannsréttindi Roberts Downeys vekja, þeir skilja ekki grundvallarafstöðuna sem þetta mál vekur í hugum venjulegs fólks.
Róbert Árni braut lögin mjög gróflega og níddist á kornungum stúlkum.
Eigum við þá endilega að berjast hart og lengi fyrir því að svo svívirðilegur lögbrjótur fái að praktísera lög?
Ef brot hans hefði verið smávægilegt, þá risi ekki þessi andúð. En hann framdi hér um bil alvarlegustu brot sem hægt er að fremja, og þekking hans á lögum hindraði hann ekki.
Aldeilis ekki.
Skiptir það engu máli?
Lögreglumaður sem fremur morð eða nauðgar ungum stúlkum, er honum tekið fagnandi í lögreglunni aftur þegar hann hefur setið af sér sinn dóm?
Ég er ansi hræddur um ekki.
Af hverju þá lögfræðingur?
Kannski er ekki hægt að amast við því að glæpamenn eins og Robert Downey fái að praktísera lög.
Hvað veit ég? Ógeðfellt er það, en formlega er kannski ekki hægt að amast við því.
En þeir sem verja hin endurheimtu lögmannsréttindi Roberts Downeys ættu samt að átta sig á því að það sem ræður andúðinni er hvorki hefnigirni né heimska.
Heldur svolítið ljós sem býr í brjóstum sumra og heitir réttlætiskennd.
Athugasemdir