Stjarneðlisfræðingurinn Stephen Hawking lýsti um daginn – og ekki í fyrsta sinn – áhyggjum sínum af því ef hingað kæmu geimverur frá öðrum hnöttum.
Hann bendir á að það sé alls ekki víst að slíkar geimverur yrðu okkur velviljaðar. Geimverur sem geti ferðast milli stjarnanna hljóti að vera svo miklu háþróaðri en við að það geti bara vel verið að þær muni líta á okkur sem hvurjar aðrar vanþróaðar skepnur, sem þeim finnst þær mega fara með eins og þeim sýnist.
Aðrir blása á áhyggjur Hawkings og fullyrða að einmitt sú staðreynd að geimverurnar verði óhjákvæmilega miklu háþróaðri en við, hún leiði þvert á móti til þess að þær verði svo dæmalaust góðar við okkur.
Þær verði komnar milljónum og kannski milljörðum ára lengra en við á þróunarbrautinni og auðvitað verði þær löngu búnar að uppgötva að öll dýrin í skóginum eigi að vera vinir.
Og farnar að praktísera það heima hjá sér, og í samskiptum við ókunnugt fólk – eins og okkur.
Það er nú einmitt það. Getum við treyst því?
Hvað munu þær sjá þegar þær koma hingað og kynnast okkur?
Þær sjá tegund sem ræktar nána ættingja sína til að éta þá.
Þær sjá tegund sem myrðir sína líka í hrönnum.
Þær sjá tegund sem drepur sín eigin börn.
Þær sjá tegund sem kastaði tunnusprengjum á sjúkrahúsi í Aleppo í gær. (Sjá hér.) Tunnusprengjum sem eru ætlaðar til þess að drepa og meiða sem allra mest af saklausu fólki.
Þær sjá tegund sem stöðvar ekki samstundis slíkt sprengjuregn.
Það væri sannarlega ekki að furða ef þær spyrðu:
Er eitthvað púkkandi upp á svona fólk?
Athugasemdir