Endurupptaka mála þeirra Sævars, Guðjóns, Tryggva Rúnars, Kristjáns Viðar og Alberts er mikið fagnaðarefni.
En niðurstaða endurupptökunefndar var auðvitað þvinguð, það hefði orðið reginhneyksli ef hún hefði komist að annarri niðurstöðu eftir að meira að segja sérlegur saksóknari taldi ástæðu til að endurtaka málin.
Ég óska þremenningunum, sem enn eru á lífi, og aðstandendum allra fimm innilega til hamingju með þessa niðurstöðu.
En þeim mun átakanlegra er að nefndin skuli hafa komist að þeirri niðurstöðu að ekki ætti að taka upp mál Erlu Bolladóttur.
Óneitanlega dettur manni í hug að með því hafi réttarkerfið - meðvitað eða ómetvitað - verið að „bjarga því sem bjargað varð“.
Halda í smávegis „orðstír“ af þessu ömurlega máli.
Nefndin segir sem svo að Erla hafi aðeins verið sakfelld fyrir rangar sakargiftir, og að þær hafi hún komið með eftir að hafa gengið lengi laus utan fangelsismúra.
Þá ályktun á maður að draga af þessu að hún hafi ekki komið fram með þessar sakargiftir fyrir þrýsting frá lögreglu, heldur eingöngu af eigin hvötum.
Þetta heldur ekki vatni.
Í fyrsta lagi kom Erla - sem var afar ringluð og innikróuð stúlka á þessum tíma - með rangar sakargiftir gegn fjölda manna. Meira að segja ráðherrum í ríkisstjórn Íslands. Hún var ekki ákærð fyrir þær sakargiftir, heldur eingöngu fyrir sakargiftir gegn fjórmenningum sem lögreglan ákvað að taka í gæsluvarðhald.
Erla var sem sagt í rauninni dæmd fyrir sakargiftir gegn þessum fjórmenningum af því að lögreglan ákvað að trúa henni hvað þessa fjóra snerti.
Í öðru lagi þarf nefndin - til að koma þessu heim og saman - einnig að hafna endurupptöku í máli gegn Kristjáni Viðar (og Sævari) fyrir þessar sömu röngu sakargiftir gegn sömu fjórmenningum.
Nefndin ályktar að Erla hafi ein og óstudd búið til þessar sakargiftir - ókei, segjum það - en Kristján Viðar?
Bjó hann þær líka til? Bjó Kristján Viðar til sakargiftir gegn Einari Bollasyni og Valdimar Olsen?
Augljóslega ekki - en af hverju er þá hafnað beiðni um að taka það mál upp?
Var þeirri beiðni hafnað bara til að þurfa ekki að taka upp sama mál gegn Erlu?
Í þriðja lagi - af hverju eigum við að taka lögregluyfirvöld fyrir 40 árum trúanleg eða telja þau marktæk varðandi það hvaðan hinar upphaflegu röngu sakargiftir komu, eða hvernig þær þróuðust, þegar við sjáum nú í hendi okkar að þessum yfirvöldum var alls ekki treystandi á neinu öðru sviði, eða hvað snertir neina aðra þætti málsins?
Nei - það hefði verið hreint og fallegt og í rauninni algjörlega sjálfsagt að taka öll málin upp aftur.
Erla hefði þá bara aftur verið dæmd fyrir rangar sakargiftir, ef svo hefði verkast.
En nei, endurupptöku hennar máls er hafnað.
Nefndin hefði alveg getað leyft endurupptöku þess, en hún kaus að gera það ekki.
Nefndarmennirnir Björn L. Bergsson, Ásgerður Ragnarsdóttir og Sigurður Tómas Magnússon hefðu getað gert 24. febrúar 2017 að sannkölluðum sigurdegi fyrir íslenskt réttarfar og réttlæti.
En þau kusu að gera það ekki.
Þau kusu að skilja eftir einn skítablett.
Og sjá ennfremur þessa frábæru grein Aðalheiðar Ámundadóttur sem hér birtist.
Hérna fer svo Ragnar Aðalsteinsson lögmaður Erlu yfir það í samtali við blaðamann mbl.is hve úrskurður nefndarinnar er vafasamur.
Athugasemdir