Í fyrramálið gengur ný kynslóð til kjörstaðar, kynslóð sem hefur engan annan forseta þekkt en Ólaf Ragnar Grímsson. Þetta er því í fyrsta skipti sem stór hluti þjóðarinnar hefur raunhæft tækifæri til að lífga upp á forsetaembættið og leiða það í nýjan farveg.
Fáa hefði órað fyrir því árið 1996 að 20 árum seinna væri Ólafur ennþá æðsti embættismaður þjóðarinnar. Við erum nefnilega, sama hvort frambjóðendur boða íhald, fortíð eða framtíð, að velja okkur framtíðarsýn.
Ef læra má eitthvað af reynslunni þá mun sá frambjóðandi sem ber sigur úr býtum á morgun sitja í starfi árum saman, sama hvernig Alþingi stendur sig.
Hvernig stendur þá á því að miðaldra fólk lætur framtíðina sig meira varða en ungt fólk? Framtíðina sem mun fylgja minni kynslóð fram á fullorðinsár þeirra.
Trekk í trekk skýra fjölmiðlar frá dvínandi þátttöku ungmenna í kosningum, og með hverri einustu frétt fylgir síendurtekin mantra um mikilvægi þess að kjósa, og vissulega á hún rétt á sér. Kosningaþátttaka er grundvöllur þess að lýðræðissamfélagið gangi upp, ef kynslóðin sem við tilheyrum venur sig ekki á það að kjósa og láta kosningar sig varða, þá megum við kenna sjálfum okkur um það að komandi kynslóðir fylgi í þessi sömu fótspor.
„Við mættum á Austurvöll til að mótmæla skattaskjólum og beruðum á okkur brjóstin í nafni byltingar - af hverju mætum við þá ekki á kjörstað?“
Það er erfitt að trúa því að ungu fólki finnist í raun og veru svona mikið mál að fara út að kjósa. Kynslóðin sem við tilheyrum getur verið skoðanasterk, við mættum á Austurvöll til að mótmæla skattaskjólum og beruðum á okkur brjóstin í nafni byltingar - af hverju mætum við þá ekki á kjörstað?
Er réttlætanlegt að skrifa undir plögg heima hjá sér sem heimta á víxl þjóðaratkvæðagreiðslu eða kosningar, og beita sér fyrir beinna lýðræði, ef við sýnum svo minni og minni áhuga á því að taka þátt í kosningunum sem við köllum eftir?
Sá sem ber höfuð og herðar yfir aðra frambjóðendur þegar kemur að því að hafa sterka framtíðarsýn er Andri Snær, að kjósa sameiningartákn eða skoðanasnauðan samnefnara er ekki leiðin til þess að færa forsetaembættið í farveg framtíðar og nýrra strauma. Málefnin sem Andri stendur fyrir eru ekki sett fram fyrir eina kosningabaráttu - þetta er það sem hann brennur fyrir og hann er samkvæmur sjálfum sér.
Á morgun, þegar foreldrar mínir, afar og ömmur flykkjast á kjörstað - ætla ég mér að sitja heima. Ég er nefnilega ekki komin með kosningarétt, og í bili verð ég að láta mér duga að pönkast á Austurvelli og kvarta á netinu. Fyrir ykkur hin - þá er það eina sem skiptir í alvöru máli, vilji maður breytingar, að kjósa.
Athugasemdir