Tortóla-mál Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar forsætisráðherra er alvarlegasta pólitíska spillingarmálið sem upp hefur komið á Íslandi síðan … ja, síðan frá upphafi. Og reyndar langalvarlegasta. Það er engin leið að horfa framhjá því. Íslenskur forsætisráðherra hefur aldrei orðið uppvís að öðru eins.
Og hnykki nú einhverjum við og vilji ekki kalla vandræði hans spillingu af því hann hafi ekkert grætt á málinu persónulega, þá er því til að svara í fyrsta lagi að í rauninni vitum við ekkert um það.
Vissulega getum við trúað því að svo sé, en það er bara af því Sigmundur Davíð hefur sagt okkur það sjálfur. Og eins og málið hefur leitt svo átakanlega í ljós, þá er ekki endilega víst að Sigmundur Davíð segi okkur allan sannleikann.
Því í öðru lagi, þá snýst þetta mál ekki um debet og kredit í reikningshaldi einhvers skúffubanka á Tortóla, heldur snýst það um debet og kredit í pólitískum kladda Sigmundar Davíðs.
Ég hef svo litla þekkingu á alþjóðlegum bankaviðskiptum og afleiðusukki að ég læt upphæðirnar á Tortóla og endurheimtur kröfuhafa alveg liggja milli hluta í bili.
En fáeinir hlutir eru alveg á hreinu.
Þegar Sigmundur Davíð hóf þátttöku í pólitík 2009 og svo alveg sérstaklega fyrir kosningarnar 2013, þá bar honum skylda til að upplýsa þjóðina um eignir sínar og konu sinnar á Tortóla og kröfur þeirra á hendur íslensku bönkunum. Þetta skipti verulegu máli því stjórnmálabaráttan þessi misserin snerist að ótrúlega stórum hluta um samskipti við kröfuhafa. Ef Sigmundur Davíð hefði lagt spilin á borðið má vel vera að kjósendur hefðu samt treyst honum, en hann kaus að gera það ekki. Hann fór á bak við þjóðina í mjög mikilsverðu hagsmunamáli hennar – og sem snerti, eða gat snert, peningalega hagsmuni hans sjálfs.
Að fara svona á bak við þjóðina árum saman heitir á góðri íslensku að ljúga.
Sigmundur Davíð Gunnlaugsson hefur nú orðið ber að lygum og það ekki neinum smálygum! Við getum ekki og megum ekki láta eins og ekkert hafi í skorist. Þá mun allt þjóðfélagið setja skelfilega niður og við munum aldrei framar geta ætlast til að stjórnmálamenn segi okkur satt. Og eins og venjulega er yfirhylmingin jafnvel verri en glæpurinn: Að Sigmundur Davíð hlaupi í felur og neiti að ræða málið heiðarlega, heldur flissi í skúmaskotum, það sýnir svo vanþroskaða lýðræðisvitund að hafi það ekki verið ljóst áður, þá er það ljóst núna:
Hann er óhæfur til að gegna embætti forsætisráðherra í lýðræðisríki.
Hann lýgur og neitar að horfast í augu við lygarnar. Hann er spilltur og neitar að horfast í augu við spillinguna. Hann setur upp leikrit á leikskólastigi um að verið sé að „ráðast á eiginkonu sína“ sem enginn hefur gert. Það má vel vera Sigmundur Davíð hafi staðið sig vel í viðræðum við erlenda kröfuhafa. Ég er reyndar ekkert endilega sammála því, en látum það liggja milli hluta. En það er alls ekki málið. Málið er að hann varð að segja okkur frá þessu, en hann laug.
Og fyrst honum fannst ekki ástæða til að segja okkur frá þessu, þá getum við héðan í frá ekki treyst neinu öðru sem hann segir. Það voru þegar á kreiki grunsemdir um að hann færi stundum frjálslega með staðreyndir, en nú er trúverðugleiki hans farinn að eilífu.
Bara sú staðreynd að hann gasprar hér heima um hvað krónan sé góð fyrir íslenskt fólk en treystir sjálfur á erlenda mynt í skattaskjóli, það flokkast líka sem lygi.
Og enn einn stórkostlegan pólitískan glæp er hann að fremja einmitt þessi dægrin. Hann er að ætlast til þess af pólitískum samherjum að þeir verji fram í rauðan dauðann augljósa spillingu hans og lygar. Og það er eiginlega skrýtnast og sorglegast í þessu öllu saman að þeir virðast ætla að gera það flestir.
Sturta niður trúverðugleika sínum um leið og hans.
Sigmundur Davíð Gunnlaugsson verður að fara áður en hann vinnur sjálfum sér, samherjum sínum og íslensku þjóðinni meira tjón og meiri álitshnekki.
Gerðu sjálfum þér og okkur þennan greiða, Sigmundur Davíð.
Svo geturðu farið á ströndina á Tortóla og haft það huggulegt meðan við berjumst hér áfram.
Athugasemdir