Það er magnað hvað við erum orðin góð í að fræða hvert annað og auka samúð og skilning á því sem mátti ekki tala um áður, með því að segja persónulegar sögur.
Að sama skapi er það mikilvægt fyrir þá sem eru að upplifa sársauka að geta speglað sig í sögum annarra og upplifað stuðning í sinni baráttu.
Mér finnst það þurfi á sama hátt að opna umræðuna um sorg og sorgarviðbrögð.
Hér er mitt framlag:
Árið 2014 byrjaði mér að líða illa. Manneskja sem er mér mjög kær var byrjuð að sýna einkenni geðsjúkdóms.
Sem betur fer horfir allt til betri vegar hjá henni núna, en þetta tók svakalega á mig.
Það kom mér á óvart og það hræddi mig að ég skyldi eiga svona erfitt með þetta, mér fannst ég ekki alveg þekkja sjálfa mig.
Það fannst engum í kringum mig þetta eðlilegt.
Ég leitaði mér hjálpar á ýmsum stöðum en fann ekkert sem hjálpaði mér. Ég fékk oft að heyra annaðhvort að ég þyrfti að hugsa um eitthvað annað, eða hætta að vera svona viðkvæm.
Það hefði alveg eins verið hægt að segja mér að hætta að verða hrifin af strákum, eða hætta að elska tónlist.
Þarna jókst vanlíðanin og sjálfstraustið var alveg í molum af því ég gat ekki afneitað tilfinningunum mínum.
Ég skammaðist mín fyrir þær og hætti að treysta innsæinu.
Þrátt fyrir þetta tókst mér einhvern veginn að útskrifast úr tónlistarnáminu mínu og gefa út plötu.
Ég gerði mitt besta til að ýta sársaukanum frá eins og mér hafði verið sagt að gera og reyndi að einbeita mér frekar að þessum skemmtilegu verkefnum sem mig hafði dreymt um að gera í mörg ár.
Það skipti samt engu máli hvað ég gerði, sársaukinn náði að smeygja sér í gegnum allt sem ég tók mér fyrir hendur og gerði allt miklu erfiðara en það hefði þurft að vera.
Það var ekki fyrr en í desember 2015, eftir eitt og hálft ár af þessari líðan, sem ég í raun fyrir algjöra tilviljun talaði við konu sem áttaði sig á því hvað var í gangi hjá mér.
Hún sagði mér að það væri svo mikil sorg í mér eftir að hafa misst pabba minn úr krabbameini þegar ég var níu ára og núna væri einfaldlega ekkert annað í boði en að taka mér tíma til að tjá alla sorgina og reiðina sem sæti föst í mér.
Unnur Sara samdi þetta lag til minningar um pabba sinn.
Þetta kom mér á óvart. Það voru komin fjórtán ár síðan og ég fékk mikla hjálp á sínum tíma.
Það hafði því ekki hvarflað að mér að þetta væri ennþá að hafa svona mikil áhrif á mig og þetta væri í raun rótin að öllum þessum sársauka.
En ég skildi ekki almennilega þá hvað tíminn getur verið afstæður þegar kemur að sorg, ég hafði heldur aldrei heyrt neinn tala um að vera að vinna úr sorg mörgum árum seinna.
Ég gerði mér heldur ekki grein fyrir því að það er heilmikill pakki að lenda í áfalli sem barn. Heilinn er ekki kominn með þroskann til að vinna úr því á eðlilegan hátt.
Ég þurfti að endurforrita heilann og á sama tíma upplifa áfallið upp á nýtt, til að geta unnið úr því.
Þessi verkefni setti ég í fyrsta sæti og við tóku fimm erfiðustu mánuðir sem ég hef lifað.
Ég mætti í stuðningshóp hjá Nýrri dögun, félagi ætlað ungu fólki sem hefur misst foreldri. Ég mæli eindregið með þessum frábæru samtökum, það er fátt sem hjálpar jafn mikið og að tala við fólk sem hefur gengið í gegnum sams konar reynslu og er tilbúið að hlusta á hvað maður er að fara í gegnum.
Það komu nokkrar vikur þar sem ég hafði aðeins fjögurra klukkustunda úthald á dag til að sinna vinnu og öðru sem þurfti að gera.
Þess á milli var ég rúmliggjandi, eða við píanóið að semja lög til að finna farveg fyrir allar þessar tilfinningar.
Þetta voru fimm mánuðir, en mér leið eins og þetta væru nokkur ár.
Ég var farin að sjá fyrir mér að ég þyrfti bara að venjast því að gráta nokkrum sinnum í viku og hafa enga orku til að gera neitt annað.
Það kom tímapunktur þar sem ég hélt að ég þyrfti að taka þunglyndislyf.
Í þetta skipti ákvað ég að halda þessu leyndu.
Ég vildi ekki að einhver myndi reyna að hjálpa með því að segja eitthvað sem hjálpaði ekki. Öll ráðin sem ég hafði fengið áður snerust í raun um að loka á sorgina, en ég var búin að komast að því að það væri ekki leiðin sem ég gat farið.
Það er ekki auðvelt, en það er mjög nauðsynlegt að vera maður sjálfur og finna sína eigin leið í gegnum sorgina.
Það er eina rétta leiðin.
Mamma mín var eina manneskjan sem fylgdist með.
Hún hlustaði á mig fara í gegnum allt saman og sagði mér margoft að mér myndi ekki alltaf líða svona, þetta væri í alvöru eitthvað sem ég þyrfti að klára og hafði fulla trú á því allan tímann að mér myndi takast það.
Ég skil ekki alveg hvernig hún gat þetta, en ég ber endalausa virðingu fyrir henni fyrir það og mun seint geta þakkað henni almennilega fyrir.
Loksins upplifði ég létti.
Í fyrsta skipti skildi ég hve stór partur af mér og mínum hömlum voru aldrei raunverulega ég, heldur bara viðbrögðin mín við áfallinu.
Ég var komin með meiri sátt í eigin skinni en ég hélt ég fengi nokkurn tímann að upplifa.
Ég var loksins orðin manneskjan sem ég á að vera, sú sem ég átti alltaf að vera.
Þetta var mjög sárt og ég myndi ekki óska neinum að fara í gegnum svona reynslu.
En það var margfalt betra fyrir mig að horfast í augu við sorgina, en að lifa með áhrifunum sem hún hafði á mig og hindraði mig í að vera allt sem ég get verið, og lifa lífinu sem ég vil lifa!
Sorgin er svo furðuleg og margslungin, flestum líður á einhverjum tímapunkti eins og þeir séu að missa vitið.
Þeir sem eru á þeim stað þurfa á því að halda að þeim sé mætt af skilningi.
Á meðan við tölum ekki opinskátt um sorg og sorgarviðbrögð þá er þessi mikilvægi skilningur ekki til staðar í samfélaginu.
Það verður til þess að alltof margir skilja ekki líðan sína, eða skammast sín fyrir hana og fá þannig mögulega aldrei þá hjálp og stuðning sem þeir raunverulega þurfa.
Það er engin ein rétt leið til að upplifa sorg eða vinna úr henni. Leiðin sem ég fór er ekki rétt fyrir alla aðra.
Sagan mín gefur samt örlitla innsýn inn í þennan heim sem við þurfum sem samfélag að opna betur á.
Athugasemdir